Το Μεξικό βρίσκεται αντιμέτωπο με μια από τις πιο σοβαρές κρίσεις εξαφανίσεων παγκοσμίως. Χιλιάδες γυναίκες εξαφανίζονται κάθε χρόνο, συχνά χωρίς να αφήσουν κανένα ίχνος πίσω τους, και οι Αρχές δείχνουν να μην αντιδρούν επαρκώς.
Οι οικογένειες τους βρίσκονται αντιμέτωπες με ένα σύστημα που αδιαφορεί, ενώ το φαινόμενο αυτό φαίνεται να γιγαντώνεται.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, περισσότερες από 100.000 άνθρωποι έχουν εξαφανιστεί στο Μεξικό τις τελευταίες δεκαετίες, με μεγάλο ποσοστό αυτών να είναι γυναίκες. Ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι πολλές από τις αγνοούμενες είναι νέες γυναίκες και κορίτσια, τα οποία εξαφανίζονται υπό ύποπτες συνθήκες. Το Μεξικό είναι μια από τις χώρες με τα υψηλότερα ποσοστά έμφυλης βίας, ενώ η ατιμωρησία δίνει θάρρος στους δράστες να συνεχίζουν τη δράση τους ανενόχλητοι.
Οι οικογένειες των θυμάτων συχνά καταγγέλλουν ότι οι Αρχές αδιαφορούν ή ακόμα και καθυστερούν σκοπίμως τις έρευνες. Οι πρώτες ώρες μετά την εξαφάνιση είναι κρίσιμες, αλλά πολλές φορές οι Αρχές δεν κινητοποιούνται άμεσα, με τη δικαιολογία ότι μπορεί η γυναίκα να έφυγε με τη θέλησή της. Αυτή η στάση καθυστερεί τις έρευνες και μειώνει τις πιθανότητες εντοπισμού των αγνοούμενων ζωντανών.
Οι εξαφανίσεις στο Μεξικό δεν είναι τυχαίες. Συχνά συνδέονται με το οργανωμένο έγκλημα, το οποίο απαγάγει γυναίκες για εκμετάλλευση, εμπόριο ανθρώπων ή ακόμα και για εκδίκηση. Οι συμμορίες που ελέγχουν μεγάλες περιοχές της χώρας έχουν δημιουργήσει ένα καθεστώς τρόμου, όπου κανείς δεν τολμά να μιλήσει. Οι γυναίκες γίνονται συχνά στόχος λόγω της ευαλωτότητάς τους και της αδυναμίας του κράτους να τις προστατεύσει.
Τα τελευταία χρόνια, το φεμινιστικό κίνημα στο Μεξικό έχει ενισχυθεί σημαντικά, με χιλιάδες γυναίκες να βγαίνουν στους δρόμους απαιτώντας δικαιοσύνη. Διαδηλώσεις πραγματοποιούνται σε όλη τη χώρα, με το σύνθημα "Ni una más" (Ούτε μία ακόμα) να ακούγεται δυνατά. Οι οικογένειες των αγνοουμένων συχνά οργανώνονται σε ομάδες αναζήτησης, σκάβοντας με τα ίδια τους τα χέρια σε περιοχές όπου υπάρχουν υποψίες για μαζικούς τάφους.
Το κράτος έχει θεσπίσει νόμους για την καταπολέμηση της έμφυλης βίας, αλλά η εφαρμογή τους είναι ανεπαρκής. Η διαφθορά, η ατιμωρησία και η αδιαφορία των Αρχών έχουν δημιουργήσει ένα περιβάλλον όπου η εξαφάνιση γυναικών θεωρείται σχεδόν «κανονικότητα». Οι οικογένειες των αγνοουμένων ζητούν μια πραγματική δέσμευση από την κυβέρνηση για την επίλυση αυτού του προβλήματος, αλλά μέχρι στιγμής οι ενέργειες παραμένουν επιφανειακές.