Ο γιος του Πέτρου Φιλιππίδη είχε περάσει στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, πλην όμως, «τώρα χρωστάω πολλά μαθήματα εκεί». Άλλωστε, η επιλογή του ήταν ανέκαθεν καθαρή.
«Από το Εθνικό Θέατρο αποφοίτησα το 2020. Τα χρόνια αυτά ήταν για τη σχολή μεταβατικά και, εκτός αυτού, συνέπεσαν με την πανδημία. Ήταν χρόνια περίεργα και φορτισμένα και δύσκολα. Συνάντησα όμως ανθρώπους, καθηγητές με τους οποίους γίναμε και συνάδελφοι κατόπιν, οι οποίοι έχουν αφήσει πάνω μου το φωτεινό τους αποτύπωμα, πρακτικά και πνευματικά, ανθρώπους που ευγνωμονώ και οι ίδιοι το ξέρουν».
Στις απαρχές τες επαγγελματικής σταδιοδρομίας του Δημήτρη Φιλιππίδη υπάρχει «ένας φοβερός καβγάς», που ξέσπασε ύστερα από «την προσβλητική συμπεριφορά» μιας άλλης καθηγήτριας του στο Εθνικό Θέατρο. «Ήμουν έξαλλος, κυκλοφορούσα ημίγυμνος στο προαύλιο, προσπαθούσα να ηρεμήσω. Τότε με πλησίασε ο Στάθης Λιβαθινός, ο οποίος δεν ήταν καθηγητής μου, κουβέντιασε μαζί μου ήρεμα και με προέτρεψε ευγενικά να διαχειρίζομαι πιο συνετά το νευρικό μου σύστημα γιατί είναι κρίσιμο μέγεθος για τη δουλειά που θέλω να κάνω. Όταν λίγο μετά, μου πρότεινε διά Ζώσης να συνεργαστούμε, δεν μπορούσα να το πιστέψω. Νομίζω ότι ανήκει στους ελάχιστους ανθρώπους και σκηνοθέτες σε αυτή τη χώρα που πιστεύουν πραγματικά σε τέτοιου είδους ευκαιρίες». Και κάπως έτσι, «μετά από κοπιαστική και γόνιμη δουλειά σε πεντάμηνες πρόβες», ο Φιλιππίδης έφτασε να ερμηνεύσει με θαρραλέο και ωραιότατο μέτρο τον ρόλο του νεαρού ιδεαλιστή Τσάτσκι στο έργο ταμ Αλεξάντρ Γκριμπογέντοφ «Συμφορά από το πολύ μυαλό» (2021, Θέατρο Οδού Κυκλάδων «Δευτέρες Βογιατζής»).
Τα υπόλοιπα είναι μια ιστορία που εξελίσσεται, η ιστορία ενός πολλά υποσχόμενου ηθοποιού, μιας αυτόνομης, δίχως αμφιβολία, καλλιτεχνικής προσωπικότητας. «Έπρεπε, επειδή κάποιοι άνθρωποι δε με ήθελαν, επειδή ακριβώς έχω το επίθετο που έχω, να διανύσω μια μεγαλύτερη απόσταση για να διεκδικήσω (από την ανάποδη, όσο κι αν φαίνεται παράξενο) τη δική μου θέση σε συνθήκες αξιοκρατίας. Ως άνθρωπος άλλωστε, γενικότερα, δε ζητάω εύκολα βοήθεια. Κοιτάξτε, το αντιλαμβάνομαι, υφίσταται μια πρoκατάληψη, είμαι συμφιλιωμένος με αυτό, πως οτιδήποτε κι αν κάνω, θα φέρει πάνω του - και εντελώς συνειρμικά εδώ που τα λέμε, όχι αναγκαστικά από κακόβουλη διάθεση - μια ακόμα επίστρωση που θα συνδέεται με την οικογένειά μου, με τον πατέρα μου. Ποιος ξέρει, είναι ίσως και ανέφικτο να με δουν ως ηθοποιό καθολικά και ανεξάρτητα. Δεν αισθάνομαι αδικημένος πάντως, ακόμα και σήμερα, μετά από όλα όσα έχουν συμβεί.
Από την άλλη μεριά, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι μου έχει κοστίσει ήδη αρκετές δουλειές το επίθετό μου. Τι να γίνει, έτσι είναι. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι ευθυνόφοβος δεν υπήρξα ποτέ και ελπίζω αυτό να μην αλλάξει στο μέλλον» τόνισε ο Δημήτρης Φιλιππίδης στην εφημερίδα Το Βήμα και τον Γρηγόρη Μπέκο. Κατά τα λοιπά, «δε βιάζομαι και θέλω να έχω διάρκεια σε αυτό που κάνω, το ζητούμενο όμως για μένα είναι να αποτελώ κομμάτι ενός θεάτρου που απευθύνεται σε ανθρώπους που δεν έχουν σημεία αναφοράς, ανεξαρτήτως ηλικίας. Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν ακούν, αλλά ότι δεν τους απευθύνεται κανείς. Ας το κάνουμε οι νεότεροι με ειλικρίνεια, με κάποιον σεβασμό, χωρίς διδακτισμό»
Ακολουθήστε το Pink.gr στο 
Ακολουθήστε το Pink.gr και στο Instagram
