Το παρακάτω είναι ένα απόσπασμα από το Then It Fell Apart by Moby, ένα χρονικό της ζωής του Αμερικανού μουσικού, Moby, όπως το αφηγήθηκε ο ίδιος. Σε αυτό το κομμάτι, ο Moby περιγράφει λεπτομερώς τη σχέση του με την ηθοποιό Natalie Portman.
Κεφάλαιο 6 — AUSTIN, ΤΕΞΑΣ (1999)
«Πού είναι η Νάταλι Πόρτμαν;»
«Είναι στην πόρτα των παρασκηνίων».
Είχαμε μόλις τελειώσει μια παράσταση στο Όστιν, παίζοντας σε τετρακόσια πενήντα άτομα σε έναν χώρο που χωρούσε πεντακόσια. Πήγα προς την πόρτα των παρασκηνίων, σίγουρη ότι επρόκειτο για παρεξήγηση ή για αστείο, αλλά εκεί η Νάταλι Πόρτμαν περίμενε υπομονετικά. Με κοίταξε με μαύρα μάτια και είπε: «Γεια».
«Γεια», είπα. Σαν να ήταν φυσιολογικό, σαν να γνωριζόμασταν, σαν να εμφανίστηκαν τυχαία αστέρια του κινηματογράφου μετά τις παραστάσεις μου.
Συνόδεψα τη Νάταλι στα παρασκήνια και της πήρα ένα μπουκάλι νερό. Ήπια μια μπύρα, ενώ η μπάντα και το πλήρωμά μου στέκονταν γύρω από το καμαρίνι, ήσυχα και άβολα. Ποτέ δεν είχαμε σταρ του κινηματογράφου στα παρασκήνια, και κανείς μας δεν ήξερε τι να πει ή να κάνει.
«Λοιπόν, σου άρεσε το σοου;» ρώτησα τη Νάταλι.
"Το αγάπησα!" είπε. Φορούσε τζιν και λευκό μπλουζάκι. τα σκούρα καστανά μαλλιά της ήταν τραβηγμένα πίσω σε αλογοουρά. "Τα τραγούδια από το Play ήταν τόσο υπέροχα." Η Νάταλι κάθισε στον μαύρο δερμάτινο καναπέ και μου χαμογέλασε. Η καρδιά μου τραύλισε.
Ήμουν νευρικός, γι' αυτό μίλησα. «Θα πάμε στη Νέα Υόρκη σε λίγες μέρες», είπα. "Για τα VMA."
Χαμογέλασε ξανά και με κοίταξε κατευθείαν στα μάτια. «Θα είμαι και εγώ στη Νέα Υόρκη. Μπορούμε να συναντηθούμε;»
Αυτό ήταν μπερδεμένο. Ήμουν ένας φαλακρός πότης που έμενε σε ένα διαμέρισμα που μύριζε μούχλα και παλιά τούβλα, και η Νάταλι Πόρτμαν ήταν μια όμορφη σταρ του σινεμά. Αλλά εδώ ήταν στο καμαρίνι μου και με φλέρταρε.
«Ναι, ας βρεθούμε στη Νέα Υόρκη», είπα, προσπαθώντας να εκπέμψω έναν βαθμό αυτοπεποίθησης που δεν είχα νιώσει ποτέ σε όλη μου τη ζωή.
«Λοιπόν, πρέπει να πάω», είπε. «Μπορείς να με συνοδεύσεις στο αυτοκίνητό μου;»
Μια εβδομάδα αργότερα στεκόμουν σε έναν ημιώροφο στο Lincoln Center και έπαιζα δίσκους στα διαφημιστικά διαλείμματα στα MTV Video Music Awards. Υπήρχαν μερικές χιλιάδες άνθρωποι μέσα στο θέατρο, παρακολουθώντας την Britney Spears και τους Eminem και τους Backstreet Boys να παίζουν και να κερδίζουν βραβεία. Αλλά ήμουν μόνος μου στο λόμπι, με δύο πικάπ και μερικούς δίσκους που είχα φέρει από το σπίτι.
Εκείνο το απόγευμα ένας δημοσιογράφος από τη δισκογραφική μου εταιρεία με ρώτησε αν είχα ρούχα που θα ξεχώριζαν στην κάμερα. Το καλύτερο που μπορούσα να βρω ήταν ένα χρυσό λαμέ κοστούμι Elvis που είχα αγοράσει στο Salvation Army μερικά χρόνια νωρίτερα. Ήταν πέντε μεγέθη πιο μεγάλο και δεν είχε πλυθεί ποτέ, αλλά όταν το φόρεσα έλαμπα.
Μετά την παράσταση η Νάταλι εμφανίστηκε στο μπαλκόνι όπου είχαν στηθεί τα πικάπ μου. Φορούσε ένα τέλεια εφαρμοστό μπεζ φόρεμα και έμοιαζε απίστευτα στην Όντρεϊ Χέπμπορν. «Τι γνώμη έχεις για το κουστούμι μου;» ρώτησα χαμογελώντας νευρικά.
«Είναι ενδιαφέρον», είπε. "Τι κάνεις τώρα?"
«Παίζω μια βραδινή παράσταση για την Donatella Versace», είπα. "Θέλεις να έρθεις?"
«Κάνεις DJing;»
«Όχι, παίζω ζωντανά».
«Εντάξει», είπε, βάζοντας το χέρι της στο ξεφτισμένο χρυσό λαμέ μανίκι μου και με σιγουριά φύγαμε από το Lincoln Center. Εγώ ήμουν τριάντα τριών και εκείνη είκοσι, αλλά αυτός ήταν ο κόσμος της. Ένιωθα άνετα σε μπαρ και στριπτιτζάδικα και βέγκαν εστιατόρια, αλλά δεν ήξερα τίποτα για τα βραβεία και τα κόκκινα χαλιά.
Τη Νάταλι την περίμενε μια λιμουζίνα και ένας οδηγός και ένας φύλακας και πριν πάμε στην εκδήλωση του Versace κατευθυνθήκαμε στο πάρτι μετά την εμφάνιση του VMA στο ξενοδοχείο Hudson. Στη λιμουζίνα συζητούσαμε αμήχανα τα αγαπημένα μας εστιατόρια για χορτοφάγους, ενώ ο φύλακάς της ύψους 1,90 προσπαθούσε να γίνει διακριτικός. Όταν φτάσαμε στο πάρτι, βγήκαμε από τη λιμουζίνα της – και μπήκαμε σε μια φάλαγγα από φλας και φωνές φωτογράφων.
«Νάταλι! Εδώ πέρα! Νάταλι!»
«Νάταλι και Μόμπι! Εδώ πέρα!"
Οι παπαράτσι ήξεραν το όνομά μου. Δεν είχα ποτέ φωτογραφηθεί από παπαράτσι. Κανείς δεν είχε φωνάξει ποτέ το όνομά μου πριν, εκτός κι αν ήταν θυμωμένος μαζί μου. Ήθελα να σταθώ εκεί και να απορροφήσω τα φλας, αλλά η Νάταλι με πήρε από το χέρι και με οδήγησε στο ξενοδοχείο.
Πήγα στο μπαρ και παρήγγειλα δύο βότκες και αναψυκτικά, ένα για τον καθένα μας. «Α, δεν πίνω», είπε, σαρώνοντας το δωμάτιο - το οποίο, με τη σειρά του, μας σάρωνε.
«Σε πειράζει να πιω;»
"Εντάξει."
Λίγα μέτρα μακριά είδα τον Joe Perry και τον Steven Tyler των Aerosmith, και οι δύο με άψογα μακριά μαλλιά και δερμάτινα ρούχα ροκ σταρ. Ο Τζο Πέρι έκανε οπτική επαφή μαζί μου. «Γεια, είσαι ο Μόμπι;» ρώτησε ταπεινά.
«Είμαι, και είσαι ο Τζο Πέρι».
«Φίλε, θέλω απλώς να σου πω πόσο μου αρέσει το άλμπουμ σου».
"Αλήθεια?" Αρκετός κόσμος μου το είχε πει πρόσφατα που δε με εκπλήσσει πλέον, αλλά και πάλι με μπέρδεψε.
Προσπάθησα να γίνω αγαπητός στον Στίβεν Τάιλερ και του είπα την ιστορία της πρώτης φοράς που φίλησα κάποια, όταν ήμουν έντεκα χρονών. Για όλη την έβδομη δημοτικού είχα λατρέψει τη Λίζι Γκόρντον και στο τέλος της σχολικής χρονιάς την είχα πείσει με κάποιο τρόπο να ακούσει δίσκους στην κρεβατοκάμαρά μου. Ήθελα να φαίνομαι σοφιστικέ, γι' αυτό μας έφτιαξα τζιν και τόνικ από το ντουλάπι αλκοολούχων ποτών των παππούδων μου, παρόλο που ήμασταν μόλις έντεκα. Είχα μόνο τρεις δίσκους, οπότε έβαλα το πρώτο άλμπουμ των Aerosmith. Όταν ξεκίνησε το «Dream On», έγειρα και τη φίλησα. Δυστυχώς δεν είχα φιλήσει ποτέ κανέναν ρομαντικά και δεν ήξερα πώς έπρεπε να γίνει. Κρατούσα το στόμα μου κλειστό και τη φίλησα με τον τρόπο που οι άνθρωποι φιλούσαν τα μέλη της οικογένειας τα Χριστούγεννα. Την επόμενη μέρα άρχισε να βγαίνει με τον καλύτερο φίλο μου, τον Mark Droughtman, γιατί ήταν πιο χαριτωμένος από εμένα και ήξερε να φιλιέται.
Σκέφτηκα ότι ο Στίβεν Τάιλερ θα έβρισκε την ιστορία μου γοητευτική, αλλά με κοίταξε αδιάφορα και με ρώτησε: «Είσαι με τη Νάταλι Πόρτμαν;»
«Μάλλον ναι», είπα.
«Είναι τόσο καυτή», είπε και έφυγε.
Τελείωσα το ποτό μου και η Νάταλι επίσης. Κατευθυνθήκαμε για το πάρτι του Versace, όπου έπρεπε να εμφανιστώ τα μεσάνυχτα. Καθώς φύγαμε, οι παπαράτσι άρχισαν πάλι να ουρλιάζουν: «Νάταλι!» «Μόμπι!» «Νάταλι!»
«Είναι τόσο ενοχλητικοί», είπε η Νάταλι καθώς μπήκαμε στη λιμουζίνα της.
«Ω, το ξέρω», είπα λέγοντας ψέματα. Μου άρεσαν οι παπαράτσι – ήξεραν το όνομά μου.
Φτάσαμε στο πάρτι της Donatella Versace, όπου υπήρχαν ακόμη περισσότεροι παπαράτσι από ό,τι στο επίσημο μετά το πάρτι του VMA. Αυτή τη φορά φώναξαν το όνομά μου τόσο συχνά όσο και της Νάταλι. Είχα πιει μόνο δύο ποτά, αλλά ένιωσα σαν να είχα καταπιεί ένα αποστακτήριο γεμάτο χαρά. Ήμουν χέρι-χέρι με τη Natalie Portman. Είχα συνομιλήσει με τους Aerosmith. Μου φώναζαν οι παπαράτσι.
Μεγαλώνοντας ως αριστερός punk-rocker, πάντα αποδοκίμαζα την κουλτούρα των διασημοτήτων. Είχα σεβαστεί ανθρώπους όπως ο Ian MacKaye, των Minor Threat και των Fugazi, που είχε σκόπιμα αποφύγει τη φήμη. Τώρα ανακάλυψα ότι η ανερχόμενη φήμη μου έμοιαζε με ζεστό κεχριμπάρι, που με περιέβαλε με μια αίσθηση αξίας που δεν είχα νιώσει ποτέ πριν. Ήξερα ότι οι καλές διασημότητες υποτίθεται ότι είχαν αυτοπεποίθηση και δεν επηρεάζονταν από τη φήμη, αλλά κάθε σταγόνα προσοχής που λάμβανα ένιωθα σαν νερό σε ένα αποξηραμένο σφουγγάρι. Η κανονική μου ύπαρξη ήταν επίπεδη και γεμάτη αμφιβολίες, ενώ αυτή η νέα ζωή ήταν μαγική. Και όλα ξεπήδησαν από το Play, ένα περίεργο μικρό άλμπουμ που νόμιζα ότι θα ήταν αποτυχημένο.
Βρήκα το συγκρότημα μου σε ένα γραφείο που είχε μετατραπεί σε καμαρίνι, είχα αλλάξει σε τζιν και μπλουζάκι και βγήκα στη σκηνή μπροστά από τη Donatella Versace και τους χίλιους πεντακόσιους από τους καλύτερους φίλους της.
Μερικά τραγούδια στο σετ, καθώς παίζαμε το "Honey", κοίταξα στο πλάι της σκηνής. Η Νάταλι ήταν εκεί και χόρευε με τη Μαντόνα και τη Γκουίνεθ Πάλτροου. Ομόφωνα σήκωσαν τα χέρια τους και χαμογέλασαν και επευφημούσαν. Για μένα.
Ήθελα να σταματήσω την εκπομπή και να εξηγήσω υπομονετικά στους αστέρες του κινηματογράφου και στους όμορφους ανθρώπους ότι έκαναν λάθος. Με γιόρταζαν, αλλά ήμουν ένα τίποτα. Ήμουν ένα παιδί από το Κονέκτικατ που φορούσε μεταχειρισμένα ρούχα στο μπροστινό κάθισμα του αυτοκινήτου της μαμάς του ενώ αυτή έκλαιγε και προσπαθούσε να βρει πού θα μπορούσε να δανειστεί χρήματα για να αγοράσει φαγητό. Ήμουν ένας καταθλιπτικός έφηβος του οποίου το πρώτο συγκρότημα είχε παίξει ένα σόου σε μια αυλή των προαστίων σε ένα κοινό μηδενικών ανθρώπων και ενός σκύλου. Η σύντομη στιγμή της μεγάλης μου φήμης είχε έρθει και παρέλθει στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Τώρα ήταν 1999 και ήμουν ένα ανασφαλές, ένα μαραμένο σπιτικό φυτό ενός ανθρώπου. Συνεχίσαμε όμως να παίζουμε και οι διασημότητες συνέχισαν να χορεύουν και να ζητωκραυγάζουν.
Κάπως είχε ανοίξει μια πόρτα σε αυτόν τον λαμπερό, χρυσό κόσμο, και η Νάταλι και η Γκουίνεθ και η Μαντόνα και ο Ντέιβιντ Λέτερμαν και ο Έλτον Τζον την κρατούσαν ανοιχτή, χαμογελώντας και μου έλεγαν ότι με αγαπούσαν.
Αν ο δεκαεννιάχρονος εγώ –ο μάστορας της πανκ-ροκ φιλοσοφίας– μπορούσε να δει τι συνέβαινε, θα είχε αηδιάσει από την απαρέγκλιτη επιδίωξη της φήμης μου από τον σκύλο του τρεξίματος. "Όντως?" θα ρωτούσε. «Επιθυμείς αυτή τη μαλακία των διασημοτήτων; Δεν ξέρεις ότι όλα αυτά είναι μια εύκολη γιορτή του εμπορίου και της μετριότητας;»
Και θα έλεγα, «Αλλά κοίτα, υπάρχει η Νάταλι Πόρτμαν, και είναι ευγενική μαζί μου».
Η ανάμνηση ωστόσο της Natalie Portman για την περίοδο της γνωριμίας τους ήταν τελείως διαφορετική. Η ίδια λέει ότι δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ ερωτικά για τον μεγαλύτερό της μουσικό, και ότι αποφάσισε να κρατήσει αποστάσεις από τον ίδιο όταν συνειδητοποίησε ότι η συμπεριφορά του ήταν ανάρμοστη. Μιλώντας στο Harper's Bazaar, η 43χρονη αναφέρει: «Εξεπλάγην όταν έμαθα ότι χαρακτήρισε το πολύ σύντομο διάστημα που τον γνώριζα ως σχέση. Αυτό που θυμάμαι εγώ ήταν ένας πολύ μεγαλύτερός μου άνδρας που φερόταν ανατριχιαστικά, παρά το γεγονός ότι είχα μόλις τελειώσει το Λύκειο. Ο ίδιος γράφει ότι ήμουν 20. Αυτό αποκλείεται. Ήμουν έφηβη. Είχα μόλις κλείσει τα 18».
Ακολουθήστε το Pink.gr στο 
Ακολουθήστε το Pink.gr και στο Instagram
