Oι καλύτερες ταινίες όλων των εποχών σύμφωνα με τον Woody Allen, ψηφίζοντας στην παντοδύναμη δημοσκόπηση Sight and Sound.
- Τα 400 χτυπήματα (François Truffaut, 1959)
Ο Αντουάν Ντουανέλ είναι ένα νεαρό αγόρι που μεγαλώνει στο Παρίσι, κάνει κοπάνες, κλέβει, δεινοπαθεί από τον δάσκαλο του και από την οικογένειά του. Αφού συλλαμβάνεται και περνά μια νύχτα σε ένα κελί με πόρνες και κλέφτες, το δικαστήριο αποφασίζει να τον στείλει σε αναμορφωτήριο. Εκεί ένας ψυχολόγος εξετάζει τους λόγους που το αγόρι είναι δυστυχισμένο. Μια μέρα που παίζει ποδόσφαιρο, καταφέρνει να αποδράσει και τρέχει προς τον ωκεανό, ένα μέρος που ήθελε πάντα να επισκεφτεί.
- 8½ (Federico Fellini, 1963)
Ο Guido είναι ένας σκηνοθέτης που προσπαθεί να χαλαρώσει μετά την τελευταία του μεγάλη επιτυχία. Δεν μπορεί όμως να βρει ησυχία ούτε μια στιγμή καθώς οι άνθρωποι που συνεργάστηκαν μαζί του στο παρελθόν, αναζητούν συνεχώς περισσότερη δουλειά.
- Amarcord (Federico Fellini, 1972)
Με ένα δεξιοτεχνικό πάντρεμα αναμνήσεων και φαντασίας, αναβιώνει μια ονειρική ατμόσφαιρα από την οποία ξεπηδούν μια σειρά από ετερόκλιτοι χαρακτήρες: ο αναρχικός πατέρας, η θρησκόληπτη μητέρα, ο φασίστας θείος, ο ζωηρός παππούς, ο επαναστάτης ξάδερφος και πολλές άλλες αξιαγάπητες φυσιογνωμίες που συνθέτουν ένα πολύχρωμο ανθρώπινο μωσαϊκό που αντανακλά από τη μια πλευρά το ιταλικό ταμπεραμέντο και από την άλλη την κοινωνική δομή και την οικογένεια ενταγμένη στα χρόνια του φασισμού.
- Κλέφτης ποδηλάτων (Vittorio de Sica, 1948)
Η ταινία περιγράφει την ιστορία ενός φτωχού πατέρα στη Ρώμη μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος αναζητά το ποδήλατό του, το οποίο κλάπηκε. Το γενικότερο περιβάλλον χαρακτηρίζεται από ανομία, την ανικανότητα της αστυνομίας και την αδιαφορία των συμμαχικών δυνάμεων που στάθμευαν στην Ιταλία μετά το τέλος του πολέμου
- Πολίτης Κέϊν (Orson Welles, 1941)
Ο Κέiν, μεγιστάνας του νεουορκέζικου Τύπου ξεψυχά ολομόναχος στο βασίλειό του το «Ζαναντού», προφέροντας τη λέξη Ρόουζμπαντ. Ένας δημοσιογράφος επιχειρεί να ανασυστήσει τη ζωή του αινιγματικού δισεκατομμυριούχου μέσα από τις μαρτυρίες εκείνων που τον γνώριζαν: φίλοι, συνεργάτες, σύζυγοι, υπηρέτες… Όμως το παζλ μένει μέχρι τέλους ανολοκλήρωτο.
- Η διακριτική γοητεία της μπουρζουαζίας (Luis Buñuel, 1972)
Μια ομάδα ευκατάστατων αστών προσπαθεί να γευματίσει, αλλά διαρκώς διακόπτεται από μια σειρά αλλόκοτων, σουρεαλιστικών γεγονότων. Η γοητεία της μπουνιουελικής ειρωνείας σε μία ευφυή, αστική σάτιρα.
- Η Μεγάλη Χίμαιρα (Jean Renoir, 1937)
Η Μεγάλη Χίμαιρα θεωρείται από τους κριτικούς και τους ιστορικούς του κινηματογράφου ως ένα από τα αριστουργήματα του γαλλικού κινηματογράφου και από τις μεγαλύτερες ταινίες που έγιναν ποτέ
- Σταυροί στο Μέτωπο (Stanley Kubrick, 1957)
1917, στο σφαγείο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Τρεις γάλλοι στρατιώτες επιλέγονται στην τύχη προκειμένου να εκτελεστούν για παραδειγματισμό. Την προηγούμενη μέρα, ο λόχος τους υποχώρησε στη διάρκεια μια επίθεσης αυτοκτονίας, όπου οι ανώτεροι αξιωματικοί έστειλαν τους στρατιώτες στο στόμα του λύκου, σαν πρόβατα επί σφαγή. Ο Κερκ Ντάγκλας υποδύεται έναν ήρωα που αρνείται να ενδώσει στη βαρβαρότητα, δίνοντας έναν μοναχικό αγώνα απέναντι σε μια ανίκητη εξουσία.
- Rashomon (Akira Kurosawa, 1950)
Η πλοκή της ταινίας τοποθετείται στο 15ο αιώνα, στην Ιαπωνία, όπου ένας ληστής, ακινητοποιεί έναν σαμουράι, για χάρη της όμορφης γυναίκας του, την οποία θέλει να κάνει δική του.
- The Seventh Seal (Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, 1957)
Δεν προκαλεί σοκ που ο Ingmar Bergman μπαίνει στη λίστα, δεδομένου του καλά τεκμηριωμένου και ανοιχτά ενθουσιασμού του Allen για (και, σε περιπτώσεις όπως το Interiors, την άμεση μίμηση) του ανθρώπου που έκανε την Έβδομη Σφραγίδα.
Ακολουθήστε το Pink.gr στο 
Ακολουθήστε το Pink.gr και στο Instagram
