Η Έφη Παππά είναι βραβευμένη σκηνοθέτης και δημιουργός animation με έδρα την Αθήνα. Το έργο της διερευνά χαρακτήρες και θεματικές που αγγίζουν πανανθρώπινα ζητήματα. Την θαυμάζουμε και πιστεύουμε πως πέρα από τρομερή καλλιτέχνις είναι μια τρομερά κουλ τύπισσα.
Eφη μοιράζεις τις μέρες σου ανάμεσα σε Αθήνα και Λονδίνο. Τι αγαπάς στην κάθε πόλη;
Έζησα στο Λονδίνο για οχτώ χρόνια και πλέον έχω επιστρέψει πιο μόνιμα στην Αθήνα. Ένα από τα πράγματα που αγαπώ πολύ στο Λονδίνο είναι το diversity! Τη δυνατότητα του να συναναστρέφεται κάποιος ουσιαστικά με ανθρώπους από όλο τον κόσμο, οι γεύσεις, διαφορετικές κουζίνες, κουλτούρες. Όπως και να’χει ειναι διαφορετικό να τρως πχ pekora από τα χέρια της Ινδής φίλης σου και διαφορετικό να το βρίσκεις σε ένα εστιατόριο.
Την Αθήνα την αγαπώ όλο και περισσότερο. Μέσα στο χάος της υπάρχει μια ευκολία, μια άνεση και μια γλυκιά θαλπωρή, και μέσα σε αυτό πολλές θετικές εκπλήξεις. Υπάρχει ένα local community που καινοτομεί, έχει τρομερό παλμό, αισθητική, άποψη και προοδεύει! Τα τελευταία χρόνια προσπαθώ όλο και περισσότερο να φέρνω τα διάφορα πρότζεκτ που παίρνω από Αγγλία, εδώ στην Αθήνα. Αγαπώ να φτιάχνω νέες ομάδες και να συνεργάζομαι με τοπικά ταλέντα. Κάπως έτσι έγινε και το “Wild World” που έκανα για τον Yusuf/ Cat Stevens και το “All in a Day’s Work”, η τελευταία μου δουλειά που θα δείτε.
Ποια θεματική είναι αυτή που αγαπάς να ακουμπάς ξανά και ξανά και ποια δεν θες ή δεν είσαι ακόμη έτοιμη να αγγίξεις;
Συνήθως οι θεματικές που πιάνω έχουν να κάνουν με κοινωνικά ζητήματα, χρησιμοποιώντας σάτιρα, παραλογισμό με επιρροές κάποιες φορές από κλασικά παραμύθια στην αφήγηση τους. Όλες μου οι ταινίες έχουν μια κάποια παιδική ματιά και αυτό είναι κάπως χαρακτηριστικό. Δε νιώθω έτοιμη να αγγίξω θέματα που αφορούν σχέσεις ενηλίκων μεταξύ τους, ιστορίες αγάπης ή coming of age. Ίσως κάποια στιγμή να είμαι αλλά για την ώρα δεν πιστεύω ότι έχω αυτό το vision.
Πώς νιώθει κανείς όταν, όπως εσύ, βραβεύεται για τη δουλειά του;
Συνήθως αυτό έρχεται τόσο μετέπειτα της διαδικασίας, που έχει ήδη γίνει η αποσύνδεση μου από το έργο. Η ιερή διαδικασία είναι κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης της ιδέας, της προ-παραγωγής και της παραγωγής. Εκεί που σπας το κεφάλι σου για να ολοκληρώσεις τους χαρακτήρες, τα πάθη τους, την πλοκή, το πριν, το μετά, το πως εκφράζονται, και τελικά πως εκφράζεσαι εσύ μέσα σε αυτό. Είναι σαν να έχεις κάνει καμία εκατοσταριά session με ψυχολόγο, δεινοπαθείς αλλά έρχεται μια τρομερή ικανοποίηση και κάθαρση όταν αρχίζουν να έρχονται στη ζωή. Και μετά, άπαξ και κυκλοφορήσει κάτι, το έχουμε συνεννοηθεί από πριν, παίρνει ο καθένας το δρόμο του, και κλείνουμε το μάτι όποτε ξανά συναντηθούμε. Αυτά παίρνουν τα βραβεία, εγώ είμαι απλά μεσάζοντας.
Πώς περνάς τις μέρες σου στο Λονδίνο και πώς στην Αθήνα;
Τις περισσότερες φορές που πάω Λονδίνο είναι για meetings και συναντήσεις με συνεργάτες και πελάτες, και να περάσω λίγο χρόνο με τις κολλητές μου από εκεί. Το αγαπημένο μου βέβαια είναι οι χαλαρές Κυριακές προς North-East. Brunch στα local sustainable καφέ στο Hackney, το flower market στην Columbia road, τα thrift stores, βόλτες στο Stoke Newington και Clissold park.
Στην Αθήνα, μένουμε στο Μέτς και όταν δεν είμαι σε γύρισμα ή δεν πεθαίνω στα deadlines, αγαπώ να παίρνω το λαπτοπ και να δουλεύω πιο χαλαρά από τα local καφέ στην Αναπαύσεως. Η Αθήνα έχει το ωραίο ότι μπορείς να είσαι πιο αυθόρμητος και δημιουργικός στις καθημερινές αποφάσεις, λόγω αποστάσεων. Πχ αν είναι να κάνω μόνο 15 λεπτά απόσταση για να πάω σε μια έκθεση θα πάω ανα πάσα στιγμή, χωρίς η εύρεση χρόνου να πρέπει να γίνει μέγα ζήτημα. Αυτό είναι πολύ ωραίο!
Έχεις guilty pleasures σε σειρές ή μουσική;
Φυσικά! Μπορώ να κολλήσω τρομερά με σειρές όπως Sesame Street, Simon, Peppa Pig, Sarah and the Duck. Τώρα σκέψου περνάω τη φάση που όποτε βρίσκω χρόνο θέλω να βλέπω Bluey - μερικές φορές είμαι στο τσακ να πάρω και τυχερή σακούλα. Και από την άλλη μου αρέσει η τέκνο και η drum & bass. Γενικά απολαμβάνω είδη μουσικής που είναι innovative, ενώ σε βάζουν σε μια επαναλαμβανόμενη ρυθμική ιεροτελεστία, έχει ένα δημιουργικό διαλογισμό μέσα του όλο αυτό.
Οταν είσαι δημιουργός, ενώ υπάρχει η μεγάλη ελευθερία της επιλογής των πάντων, είναι ταυτόχρονα και κάτι αγχωτικό! Η αισθητική σου αλλάζει κατά καιρούς ή έχεις βρει "τα πατήματά σου"; Τα πρακτικά θέματα σου "χαλάνε" το όραμα καμιά φορά; Πώς το βιώνεις;
Ναι, όπως το περιέγραψες ακριβώς- είναι τρομερά αγχωτικό. Συνήθως όταν περνάω creative block ειναι λόγω εσωτερικής πίεσης και προσωπικών προσδοκιών. Σαν να πρέπει εκείνη τη στιγμή να γράψω το πιο σημαντικό θέμα στον κόσμο, να ξέρω γιατί με εκπροσωπεί, γιατί το κάνω κοκ.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Και κάπως έτσι χάνεται βέβαια η χαρά της ανακάλυψης. Αυτό που έχω καταλήξει πάντως είναι ότι το υποσυνείδητο ξέρει πολύ καλά τι είναι αυτό που έχει επεξεργαστεί και θέλει να πει. Με τον ένα η τον άλλο τρόπο, όπως και να ξεκινήσει μια ιστορία, η φαντασία θα καταλήξει να πάει σε πολύ συγκεκριμένο μονοπάτι. Μετά, η αφήγηση και η αισθητική είναι εργαλεία. Έχω κάποιες σταθερές που μου αρέσει πολύ και χρησιμοποιώ, πχ deadpan χιούμορ και quirky στοιχεία όσον αφορά την αφήγηση, μουσική και ήχο.
Από άποψη αισθητικής προσπαθώ και ελπίζω να βελτιώνομαι σε κάθε project. Τα «πατήματα» μου εδώ πχ είναι οι υφές, η ένταση των βασικών χρωμάτων, το design της παραγωγής γενικότερα, και το acting των χαρακτήρων. Ειδικά όταν είναι puppets προσπαθώ να είναι όσο πιο αληθινό στο συναίσθημα της κάθε στιγμής. Η λεπτομέρεια στον τρόπο που κινούνται τα μάτια, κινησιολογία κλπ. Τα πρακτικά θέματα είναι μεγάλο ζήτημα. Το stop motion ειδικά, είναι από τη φύση του μια τεχνική που χρειάζεται ομάδα, χρόνο και υπομονή. Όταν αυτά συνδυάζονται και υπάρχει το κατάλληλο πλαίσιο να τα υποστηρίξει, μπορεί να καταλήξει σε μαγικά αποτελέσματα!
Φωτογραφίες: Γιώργος Κόκκαλης
Ακολουθήστε το Pink.gr στο 
Ακολουθήστε το Pink.gr και στο Instagram
