Τις πρώτες πρωινές ώρες της 15ης Σεπτεμβρίου 1954, η Marilyn στεκόταν σε μια σχάρα του μετρό στην πόλη της Νέας Υόρκης φορώντας ένα μικρό λευκό κοκτέιλ φόρεμα, προσπαθώντας να το κρατήσει στη θέση του!
Όλα ήταν μέρος μιας σκηνής για την κωμωδία The Seven Year Itch, σε σκηνοθεσία Billy Wilder, η οποία θα κυκλοφορούσε την επόμενη χρονιά.
Ενώ η στιγμή διήρκεσε μόνο μερικά δευτερόλεπτα στη μεγάλη οθόνη, η σκηνή θα γινόταν μια από τις πιο εμβληματικές στιγμές στην ιστορία του κινηματογράφου και οι εικόνες της Monroe φορώντας το απλό λευκό φόρεμα θα γίνονταν το πιο δημοφιλές στοιχείο της κληρονομιάς της, μετατρέποντάς το σε ένα από τα πιο διάσημα φορέματα στην ιστορία. Κατά ειρωνικό τρόπο, ο ενδυματολόγος William Travilla, ο οποίος δημιούργησε το φόρεμα, δεν το σκέφτηκε πολύ, αναφέροντάς το κάποτε ως «αυτό το ανόητο μικρό φόρεμα»...
Τα γυρίσματα της σκηνής ήταν χαοτικά στην καλύτερη περίπτωση και το λευκό κοκτέιλ φόρεμα του Travilla έχει μια αρκετά περίπλοκη ιστορία, συμπεριλαμβανομένων των φημών ότι δεν το σχεδίασε στην πραγματικότητα. Και, παρά το ότι αυτό το φόρεμα έγραψε ιστορία, δυστυχώς έπαιξε ρόλο στο διαζύγιο της Monroe από τον θρύλο του μπέιζμπολ Joe DiMaggio.
Το μικρό λευκό φόρεμα
Ο William "Billy" Travilla, επαγγελματικά γνωστός ως Travilla ήταν ένας Αμερικανός σχεδιαστής κοστουμιών που είχε στενή σχέση συνεργασίας με τη Monroe, καθώς και μια σύντομη σχέση.
Η πρώτη τους συνεργασία επί της οθόνης ήρθε όταν ο Travilla δημιούργησε τα κοστούμια για το Don't Bother to Knock (1952) του Roy Ward Baker, το οποίο ακολούθησε ο Travilla που δημιούργησε τα κοστούμια της Monroe για τις επόμενες επτά ταινίες της, συμπεριλαμβανομένου του εμβληματικού ροζ μεταξωτού φόρεμα. που φορούσε η Monroe στην κομβική μουσική σεκάνς στην ταινία Gentlemen Prefer Blondes.
Η ηθοποιός λάτρεψε τα κολλητά σχέδιά του: «Billy Dear, σε παρακαλώ, θέλω να με ντύνεις για πάντα. Σε αγαπώ», του έγραψε κάποτε.
Το The Seven Year Itch ήταν η έβδομη ταινία που ο Travilla είχε δουλέψει με τη Monroe κατά τη διάρκεια του χρόνου τους στην 20th Century Fox. Σχεδίασε το σχέδιο του σύντομα διάσημου φορέματος της ταινίας ενώ βρισκόταν σε διακοπές.
Το λευκό ιβουάρ κοκτέιλ φόρεμα είναι φτιαγμένο από κρεπ ρεγιόν, ένα ύφασμα αρκετά βαρύ για να αιωρείται καθώς περπατούσε η Monroe, αλλά αρκετά ελαφρύ για να πιάσει αυτό το τόσο σημαντικό αεράκι.
Το μπούστοέχει μια βαθειά λαιμόκοψη και αποτελείται από δύο κομμάτια του απαλά πτυχωμένου υφάσματος που ενώνονται πίσω από το λαιμό, αφήνοντας γυμνά τα χέρια, τους ώμους και την πλάτη του χρήστη. Υπάρχει φερμουάρ στο πίσω μέρος του μπούστου και μικροσκοπικά κουμπιά στο πίσω μέρος του. Ο Travilla το περιέγραψε ως «δροσερό και καθαρό, σε μια βρώμικη, βρώμικη πόλη».
Η διάσημη σκηνή γυρίστηκε στη 1 π.μ. στη Νέα Υόρκη πάνω από μια πραγματική σχάρα του μετρό. Προφανώς, χρειάστηκαν περίπου τρεις ώρες για να γίνει η τελική λήψη. Παρά τις 14 λήψεις εκείνη τη νύχτα, το πλήρωμα και πάλι δεν μπόρεσε να τα καταφέρει, εν μέρει λόγω των συνεχών φλας της κάμερας και του αδιάκοπου θορύβου που δημιουργούσαν οι χιλιάδες θαυμαστές στο δρόμο. Λίγες εβδομάδες αργότερα, η σκηνή γυρίστηκε ξανά στην παρτίδα του 20th Century Fox στην Καλιφόρνια, αν και οι αρχικές λήψεις τοποθεσίας που τραβήχτηκαν εκείνο το βράδυ στη Νέα Υόρκη χρησιμοποιήθηκαν για διαφημίσεις και προωθητικές ενέργειες για την ταινία όταν κυκλοφόρησε!
Κατά τη διάρκεια της βραδιάς, μέχρι και 5.000 θαυμαστές συγκεντρώθηκαν για να παρακολουθήσουν τα γυρίσματα. Εκείνη την εποχή, η Monroe ήταν παντρεμένη με τον παίκτη του μπέιζμπολ Joe DiMaggio. Ο σέντερ επιθετικός των New York Yankees, που χαρακτηρίστηκε ως ο καλύτερος παίκτης του μπέιζμπολ της εποχής του, δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος με αυτή τη σκηνή και λέγεται πως ήταν αφορμή για πολλούς καυγάδες.
Ακολουθήστε το Pink.gr στο 
Ακολουθήστε το Pink.gr και στο Instagram
