Η Γεωργία Δρακάκη σπούδασε νομικά και δημοσιογραφία. Το όνειρό της από παιδί ήταν να γράφει. Έτσι, από 18 χρονών, συμμετέχει σε περιοδικά, ραδιόφωνα, κάνει πολιτιστικό ρεπορτάζ και θέματα σε sites, αλλά ασχολείται και με τη λογοτεχνία: τρία της έργα έχουν ανέβει στο θέατρο και διηγήματά της έχουν εκδοθεί σε συλλογές.
Είναι ένα πλάσμα γεμάτο με φως, είναι το άτομο που όταν κατά τύχη το συναντήσεις στο δρόμο και πεις δυο κουβέντες, μετά θα το σκέφτεσαι για ώρα. Ένα δυνατό εκτόπισμα, μια θετική αύρα και μια φωνή μελωδική, είτε τραγουδάει είτε όχι! Ναι, καμιά φορά, πιάνει μικρόφωνο και τραγουδά για να ξεκουραστεί από το γράψιμο! Ονειρεύεται μια πιο ποιοτική και ποιητική δημοσιογραφία, λατρεύει τη γλώσσα, την πόλη, τα αδέσποτα κάθε είδους.
Ήταν πάντα αυτή η δουλειά, αυτό που ήθελες να κάνεις ή προέκυψε;
Δεν ονειρεύτηκα τη δημοσιογραφία για να ανακαλύπτω σκάνδαλα και να βγάζω λαβράκια. Αν θέλω να είμαι ειλικρινής, το να αρθρογραφώ και να κάνω συνεντεύξεις με ανθρώπους ήταν, στο νου μου (και είχα δίκιο) ό,τι κοντινότερο με τη λογοτεχνία. Η μεγαλύτερη χαρά μου είναι να γράφω κείμενα. Και αν από αυτό κατάφερνα να βιοποριστώ, θα ήμουν ευτυχής, έτσι έλεγα. Δεν προκύπτει τίποτα, λιθαράκι λιθαράκι συνέβη ό,τι συνέβη κι είμαστε εδώ σήμερα. Με επιμονή, προσπάθεια, υπομονή, αγάπη στη γνώση, μεράκι. Μεράκι, εννοώ, να γουστάρεις αυτό που κάνεις, να προσπαθείς να το κάνεις όμορφα, αγαπησιάρικα, αληθινά.
Μπορείς να μας περιγράψεις μια μέρα σου;
Έχω ζήσει μέρες ενδιαφέρουσες και αυτό είναι επίσης θέμα επιλογής. Είμαι 30 και από τα 18 μου που δουλεύω (μην κάνοντας αποκλειστικά ένα πράγμα, γιατί μου αρέσει και το τραγούδι, επίσης!) δεν έχω σταθερό μηνιάτικο, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων -συνήθως περίοδοι που βρίσκομαι επί σειρά μηνών σε κάποιο συγκεκριμένο πρότζεκτ. Οι μέρες μου δεν είναι ίδιες η μία με την άλλη και αυτό με συναρπάζει. Έχω κάνει πολύ καιρό φριλανσιλίκι και αυτό σημαίνει ότι μπορείς να βρεθείς με το λάπτοπ σου σε όποια μεριά του κόσμου, να δουλεύεις ξημερώματα ή απογεύματα. Μια «φυσιολογική» μου μέρα έχει ξύπνημα στις 09:00, γράψιμο και επικοινωνία (τηλέφωνα, μέιλ) γύρω στις έξι με δέκα ώρες και όσο βραδιάζει σίγουρα θέατρο ή σινεμά ή live ή φαγητό κάπου έξω.
Κοιμάμαι αργά, μετά τις 02:00. Στο ενδιάμεσο, ειδικά, αν έχω να αλλάξω μετρό και λεωφορεία, διαβάζω τα μυθιστορήματά μου, την ποίησή μου, κλαίω δημοσίως, κάνω stories, στέλνω μηνύματα με τους κολλητούς μου ανθρώπους. Πρωί και βράδυ, φυσικά, τάισμα των τριών παιδιών μου: γάτα Σκάι, σκύλος Χαρά, γάτος Σαμ.
Τελικά, όντως οι γυναίκες αμείβονται λιγότερα σε σχέση με τους άνδρες; Συμβαίνει στον δικό σου χώρο;
Οι έρευνες και οι στατιστικές ξέρουν περισσότερα από εμένα επί του συγκεκριμένου θέματος. Είναι γεγονός ότι οι άντρες είχαν μέχρι και στο πρόσφατο παρελθόν πολύ μεγαλύτερες ευκαιρίες και ευκολίες στην ανέλιξη και ανάδειξή τους. Τα τελευταία χρόνια, για να είμαστε δίκαιοι, έχουν γίνει πολύ σημαντικές πρόοδοι για την ισότητα της γυναίκας. Τόσο, που ίσως οι εταιρείες αποκλείουν κάποιον άνδρα έναντι μιας γυναίκας-το αυτό ισχύει και για πανεπιστήμια που δίδουν υποτροφίες, ας πούμε. Μιλώ κυρίως για το εξωτερικό.
Στις δημοσιογραφικές μου συνεργασίες δεν έχω δεχθεί μέχρι στιγμής διάκριση, αλλά φυσικά και έχω υποτιμηθεί, έχω δεχθεί χιουμοράκι για κάποιο πιθανά σeξι ντύσιμό μου, γυναίκες του χώρου (με ονοματεπώνυμα) έχουν κυκλοφορήσει για μένα στην πιάτσα ότι κάνω σeξ για να πάρω μια δουλειά και λοιπά υπέροχα.
Είμαι υπερήφανη για το φύλο μου, αλλά δεν το υπολογίζω ούτε για να διεκδικήσω περισσότερα δικαιώματα, ούτε εναλλακτική μεταχείριση, στη ζωή και τη δουλειά μου. Προσπαθώ να λειτουργώ ως άνθρωπος. Η κοινωνία μας καμιά φορά μπορεί να θεωρεί - εσφαλμένα!- ότι αυτό οδηγεί σε «αντρική» συμπεριφορά. Ναι, κερνάω, φωνάζω, τσακώνομαι με τον εργοδότη αν χρειαστεί, λέω τη γνώμη μου, ντύνομαι όπως θέλω, λέω σε κάποιον άντρα που βρίσκω όμορφο ότι είναι όμορφος κλπ. Τέλος πάντων, δεν είμαι το κατάλληλο άτομο για τέτοιες ερωτήσεις, έχω αντιδημοφιλείς απόψεις!
Μέσα στο γεμάτο πρόγραμμά σου, τι είναι αυτό που θα ήθελες να κάνεις περισσότερο;
Πάντα το γράψιμο σκέφτομαι και με αφορά. Δε ζω εύκολα χωρίς αυτό το πράγμα. Εννοώ, ζω ας πούμε κάτι υπέροχο και μεταφέρομαι στη στιγμή που θα γράψω κάτι σχετικά με αυτό: είτε δημοσιογραφικά, είτε λογοτεχνικά. Θέλω, φυσικά, περισσότερα χρήματα, για να ταξιδεύω πιο πολύ, θέλω καμιά φορά περισσότερο χρόνο για να μαγειρεύω πιο σύνθετα πράγματα, να ασχολούμαι με την κηπουρική και να βγάζω περισσότερες βόλτες τη Χαρά. Όμως, σε γενικές γραμμές, και παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες, ζω τη ζωή που έχω επιλέξει, βρίσκομαι πλάι σε καταπληκτικούς ανθρώπους, μένω στη γειτονιά της καρδιάς μου, την Κυψέλη, πληρώνω το νοίκι μου από τη δουλειά των ονείρων μου. Θα ήταν αχαριστία να δήλωνα πιεσμένη ή κατηφής.
Ποια είναι αυτά τα πράγματα που δε σου αρέσουν καθόλου σε αυτή τη δουλεία και τι είναι αυτό που λατρεύεις;
Στο γράψιμο -που δεν είναι ακριβώς δουλειά, είναι τρόπος ζωής- τα αγαπάω όλα, μισώ το κενό μεταξύ ψυχής και χαρτιού, καμιά φορά δεν μπορούν οι λέξεις να το διασχίσουν με επιτυχία και ακρίβεια. Στη δημοσιογραφία, δηλαδή το να δουλεύεις σε media (καλή ώρα, έχω περάσει από Popaganda, Η Πόλη Ζει, in.gr, Andro.gr, Nitro, τώρα στο Olafaq και πόσα αφήνω απ’ έξω), υπάρχουν μερικά ζητηματάκια: καθυστερημένες ή χαμηλές αμοιβές, ανάγκη για περισσότερη δουλειά από τη συμφωνημένη, κακό κλίμα σε κάποια γραφεία, ένταση, άγχος για τα κλικ, σπανιότερα παρέμβαση στα κείμενα από ανώτερους.
Ε, δεν είναι όλα ρόδινα. Θέλει στομάχι η δουλειά μας. Και ποια δουλειά δε θέλει στομάχι; Κρατώ τα καλά, προσπαθώ να είμαι σωστή, συνεπής, καλή συνάδελφος. Δεν τα καταφέρνω πάντα, έχω κάνει αρκετές μ@λ@κίες και εγώ. Ποτέ όμως να διαβάλω συνάδελφο, να κόψω δουλειά ή ευκαιρία σε κάποια/ον, να τεμπελιάσω και να μη διασταυρώσω ό,τι γράφω.
Μιλώντας σε ένα κορίτσι που ψάχνει να βρει το δρόμο του, ή τον τρόπο για να κάνει καριέρα, εκτός από τη σκληρή δουλειά, τι άλλο βοηθά στην ανέλιξη;
Να είναι ειλικρινές απέναντι στον εαυτό του και στους άλλους. Να εκφράζει εγκαίρως τα παράπονα και τις διαφωνίες του. Να αγαπά τα ρίσκα. Χωρίς κλείσιμο πόρτας και χωρίς όχι, δεν ανοίγουν φωτεινοί δρόμοι, δεν προχωρά μια καριέρα που θα κάνει τη διαφορά. Καμιά φορά, κι η σκληρή δουλειά είναι μύθος. Χρειάζεται ταλέντο και επικοινωνιακές δεξιότητες, να ξέρεις πού δίνεις τι και μέχρι πόσο ανέχεσαι καταστάσεις που σε ρίχνουν, να κινείσαι γύρω από ανθρώπους πραγματικά άξιους.
Να θες να γίνεσαι καλύτερη κάθε μέρα. Για μένα, καλός επαγγελματίας σε οτιδήποτε είναι ο άνθρωπος που ξέρει να ζει, να κινείται εκεί έξω, να είναι ανθρωπένιος. Να τρώει, να γλεντάει, να πονάει, να είναι πολιτικοποιημένος. Ειδικά στη δουλειά μας ως δημοσιογράφων, η εξωστρέφεια, η εμπειρία της κάθε μέρας, είναι σπουδαίο εφόδιο.
Ακολουθήστε το Pink.gr στο 
Ακολουθήστε το Pink.gr και στο Instagram
