Μια καλλιτέχνις μπροστά από τον καιρό της
Η Anita Willets-Burnham (1880-1958) ήταν ιμπρεσιονίστρια καλλιτέχνις, δασκάλα, λέκτορας και πολίτις του κόσμου. Είναι περισσότερο γνωστή για το βιβλίο της «Round the World on a Penny» το 1933 για τα διεθνή ταξίδια της με την οικογένειά της.
Η Ανίτα ήταν παθιασμένη με την τέχνη της. Πήγε σε πολλές γνωστές σχολές τέχνης και κολέγια και ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο για σπουδές.
Το έργο της εκτέθηκε σε όλη τη χώρα, συμπεριλαμβανομένης της Διεθνούς Έκθεσης Παναμά-Ειρηνικού, μιας παγκόσμιας έκθεσης που πραγματοποιήθηκε στο Σαν Φρανσίσκο το 1915.
Η Anita ήταν δημιουργική καλλιτέχνις, αλλά ήταν και πρακτική γυναίκα. Είδε ένα πρόβλημα και δημιούργησε μια απλή λύση! Μια λύση που μας φαίνεται προφανής τώρα, αλλά που χρειάστηκε δεκαετίες για να την πιάσει.
Ως συχνός ταξιδιώτης, έβρισκε τρομερά δυσκίνητο να ασχολείται με τις βαλίτσες της. Ήταν κατά τη διάρκεια του σχεδιασμού ενός ταξιδιού κατά τη δεκαετία του 1920, πολύ πριν κατοχυρωθεί με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας οι αποσκευές με ρόδες, που αποφάσισε να συνδέσει τροχούς από ένα καροτσάκι μωρού στο βαλιτσάκι της με μια τηλεσκοπική λαβή για να το πιάνει.
Όμως, παρά την πρακτικότητα της ιδέας, και την περιστασιακή φωτογραφία στην εφημερίδα που δείχνει την Anita με το κυλιόμενο μπαούλο της, οι τροχήλατες αποσκευές δεν κατοχυρώθηκαν με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας από τον Bernard Sadow μέχρι 1972, και η ιδέα δεν μπήκε πραγματικά στην αγορά μέχρι τη δεκαετία του 1980 όταν ο πιλότος Robert Plath σκέφτηκε επίσης να φτιάξει μια τσάντα με τροχούς.
Γιατί λοιπόν χρειάστηκε τόσος χρόνος για να πιάσουν οι βαλίτσες με ροδάκια; Όταν τα ταξίδια περιορίζονταν στους πλούσιους, είχαν υπηρέτες ή αχθοφόρους για να χειρίζονται τις αποσκευές τους, αλλά ακόμα και τον 20ο αιώνα, όταν τα ταξίδια είχαν επεκταθεί στα μεσαία στρώματα, οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να κουβαλούν τις βαλίτσες τους.
Η Katrine Marçal, συγγραφέας του βιβλίου «Mother of Invention: How Good Ideas Get Ignored in a Economy Built for Men» το αποδίδει στον σεξισμό. Όταν πρωτοεμφανίστηκαν οι βαλίτσες με τροχούς, θεωρήθηκαν εξειδικευμένα προϊόντα για γυναίκες.
Ο Sadow, ο «επίσημος» εφευρέτης, συμφωνεί. Περιέγραψε πόσο δύσκολο ήταν να πείσει οποιαδήποτε αμερικανική αλυσίδα πολυκαταστημάτων να πουλήσει αποσκευές με ροδάκια: «Υπήρχε αυτό το έντονο φαλλοκρατικό συναίσθημα. Οι άνδρες συνήθιζαν να κουβαλούν αποσκευές για τις γυναίκες τους. Ήταν… το φυσικό πράγμα να κάνεις, υποθέτω».
Σύμφωνα με τον Marçal, «Δύο υποθέσεις για το φύλο λειτουργούσαν εδώ. Το πρώτο ήταν ότι κανένας άντρας δεν θα τσουλούσε ποτέ μια βαλίτσα γιατί ήταν απλώς πολύ γυναικεία κίνηση για να το κάνει. Το δεύτερο αφορούσε την κινητικότητα των γυναικών.
Τίποτα δεν εμπόδιζε μια γυναίκα να τσουλήσει τη βαλίτσα της σωστά – δεν είχε δα κάποιον ανδρισμό να αποδείξει. Αλλά οι γυναίκες δεν ταξίδευαν μόνες!
Αν μια γυναίκα ταξίδευε, θα ταξίδευε με έναν άντρα που στη συνέχεια θα της κουβαλούσε την τσάντα της. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η βιομηχανία δεν μπορούσε να δει εμπορικές δυνατότητες στη βαλίτσα με ροδάκια! Χρειάστηκαν περισσότερα από 15 χρόνια για να γίνει mainstream η εφεύρεση, ακόμη και αφού ο Sadow την κατοχύρωσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας»!
Ακολουθήστε το Pink.gr στο 
Ακολουθήστε το Pink.gr και στο Instagram
