Πρέπει κανείς να αναγνωρίσει πως η Έλενα Παπαδημητρίου είναι μια ξεχωριστή περίπτωση δημοσιογράφου. Είναι μια γυναίκα που θαυμάζουμε, και παρακολουθούμε εδώ και χρόνια.
Μπορεί κανείς να το καταλάβει απλώς από το About you στο Τwitter: Traveller, Journalist, SKAI media group. Trip hop can do magic. Massive Attack fan, πως είσαι λάτρης της μουσικής - αλλά κυρίως πως δεν θέλεις με τίποτα εκείνη την ξύλινη εικόνα της δημοσιογράφου με την ανησυχία του "πάρτε με στα σοβαρά"...
Το μόνο που μπορώ να απαντήσω σε όλα αυτά τα φανταστικά που λες για μένα, είναι ότι είχα πάντα την ανάγκη να βρίσκω έναν τρόπο δικό μου, να δουλεύω, να σχετίζομαι με τους ανθρώπους και να λειτουργώ. Όχι με την έννοια του ξεχωριστού, του πρωτότυπου ή του εναλλακτικού, καθόλου. Αλλά με την έννοια ότι ήθελα να συγκεντρώνομαι σε αυτό που είχε σημασία για μένα και ταίριαζε σε μένα και όχι σε αυτό που ήθελαν ή περίμεναν οι άλλοι από εμένα.
Πες μας λοιπόν για τα ακούσματα που είχες μεγαλώνοντας, τι ακούς τώρα, και κυρίως αν ήσουν (ή είσαι ακόμη;) party animal;
Ήμουν, είμαι και θα είμαι για πάντα, στην ψυχή τουλάχιστον διότι στην πράξη δεν μπορώ να το κάνω με την ίδια ένταση και συχνότητα. Το να είσαι party animal δεν σημαίνει ακρότητες και hangover αλλά μια βαθιά αγάπη για τη μουσική και μια λαχτάρα να χορεύεις με τη μουσική που σε εκφράζει. Ήταν παραπάνω από ακούσματα αυτά που με επηρέασαν, ήταν μια ολόκληρη κουλτούρα, ένα κίνημα σύγχρονου πολιτισμού που έφερε η ηλεκτρονική μουσική, από την trip hop μέχρι την techno. Βέβαια, υπήρχαν όμως και μεγάλες δόσεις Τσιτσάνη, Θεοδωράκη, μικρασιάτικων τραγουδιών αλλά και Σοπέν από τους γονείς, τις γιαγιάδες και τον παππού.
Πώς περνάς τον ελεύθερό σου χρόνο;
Τον περνώ κάπου μεταξύ της παραλίας όπου παίζω με τον 4χρονο Στάθη, μια βόλτα με τη μηχανή του μπαμπά του για να καθαρίσει το μυαλό μου, κρασιά -πολλά αλλά αγχωμένα- με τους φίλους, πάντα με ανυπομονησία για την επόμενη συναυλία και ταξίδια αστραπή εκτός Ελλάδας σε μορφή ραντεβού για να συναντήσω μια αγαπημένη μου φίλη που ζει στο εξωτερικό.
"Διάβασμα, διάβασμα και διάβασμα. Είναι το πιο σημαντικό όπλο σε αυτή τη δουλειά από τα πρώτα μέχρι τα τελευταία βήματα"
Είσαι μια Θεσσαλονικιά που σάρωσε στην Αθήνα. Πώς ήταν τα πρώτα χρόνια και τα πρώτα βήματά σου στη δημοσιογραφία;
Άρχισα από το πρώτο έτος στο πανεπιστήμιο, σε μια κινηματογραφική εκπομπή στην TV100, συνέχισα στην εφημερίδα CITYPRESS και σε τοπικό ραδιόφωνο, μετά στην εφημερίδα αλλά στην Αθήνα, στο MEGA και στη συνέχεια στο ΣΚΑΙ.
Όμως πέρα από τα μέσα ενημέρωσης και τη διαδρομή η ουσία βρίσκεται αλλού. Διάβασμα, διάβασμα και διάβασμα. Είναι το πιο σημαντικό όπλο σε αυτή τη δουλειά από τα πρώτα μέχρι τα τελευταία βήματα. Στην αρχή βέβαια σε κυριεύει η ανασφάλεια αλλά και σε αυτό, το διάβασμα λειτουργεί ως αντίδοτο. Διάβαζα πολύ, ρωτούσα πολλά, έγραφα πολύ, προσπαθούσα πολύ να μαθαίνω συνέχεια, να καταλαβαίνω σε βάθος τι συμβαίνει για να μπορώ να το μεταδώσω σωστά και με εύληπτο τρόπο.
Υπάρχει κάποιος του οποίου οι συμβουλές σε βοήθησαν πραγματικά στη δουλειά;
Αν βρεις έναν άνθρωπο σε αυτή τη δουλειά, ειδικά στα πρώτα βήματα, που θα σου δώσει μια αληθινή συμβουλή, προσωπική κι όχι αερολογίες και εξυπνάδες με σκοπό να σε πατρονάρει, τότε είσαι τυχερή. Οι άνθρωποι που ήταν σημαντικοί στην πορεία μου, δε μου έδωσαν συμβουλές αλλά μάθαινα και «γέμιζα», δουλεύοντας κοντά τους.
Πρόσφατα γύρισες από Ρουμανία καλύπτοντας εκεί τα ρεπορτάζ του ΣΚΑΙ. Υπάρχει γενικώς η εντύπωση πως πρώτη φορά τόσες πολλές ΓΥΝΑΙΚΕΣ δημοσιογράφοι πήγαν ως ανταποκρίτριες σε πόλεμο. Ισχύει κάτι τέτοιο;
Αυτοί που το υποστηρίζουν μάλλον δεν παρακολουθούν τα μέσα ενημέρωσης τις υπόλοιπες μέρες και δεν έχουν αίσθηση για το πόσες γυναίκες δουλεύουν στις ειδήσεις και σίγουρα δε λαμβάνουν υπόψιν ότι στη δική μας δημοσιογραφική γενιά, είναι ο πρώτος πόλεμος που καλύπτουμε σε αυτήν την έκταση. Είναι περιττό να πούμε ότι πάντα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή πολεμικές ανταποκρίτριες και σχεδόν επικίνδυνο να το υπερτονίζουμε. Κάνουμε όλοι αγώνα κόντρα σε αυτά τα στερεότυπα.
Στα σύνορα της Ουκρανίας με τη Ρουμανία, εξελίσσεται μια πρωτόγνωρη ανθρωπιστική και προσφυγική κρίση. Δεκάδες χιλιάδες γυναίκες με μωρά στην αγκαλιά και παιδιά φεύγουν από το σπίτι, τη χώρα τους χωρίς να γνωρίζουν ούτε αν θα γυρίσουν, ούτε πότε ούτε αν θα ξαναδούν τους συντρόφους και την οικογένεια τους. Υπήρχαν αμέτρητες στιγμές που συγκλονίστηκα, που «γκρεμίστηκα» συναισθηματικά αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία.
"Είναι περιττό να πούμε ότι πάντα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή πολεμικές ανταποκρίτριες και σχεδόν επικίνδυνο να το υπερτονίζουμε. Κάνουμε όλοι αγώνα κόντρα σε αυτά τα στερεότυπα"
Αυτό που επιλέγω να κρατήσω από αυτήν τη δημοσιογραφική αποστολή, είναι ότι όλα μπορούν να αλλάξουν, να ανατραπούν και να βρεθούμε στη θέση των Ουκρανών. Είναι τρομακτικό, το ξέρω αλλά είναι και ένα reality check για τον τρόπο με τον οποίο διαχειριζόμαστε την καθημερινότητα μας.
Την τελευταία χρονιά νιώθουμε πως οι γυναίκες "βγαίνουν μπροστά" - υπό την έννοια πως διεκδικούν επιτέλους φωναχτά περισσότερο σεβασμό σε τόσα πολλά στρατόπεδα. Πώς το έζησες εσύ;
Το είδα με την αισιοδοξία ότι η δημόσια συζήτηση βοηθά πολύ και με τον ρεαλισμό ότι πρόκειται για μια μακρά και δύσκολη πορεία που πρέπει να συνεχίσουμε πιο συντονισμένα και συνειδητοποιημένα. Είναι σημαντικό να είναι ξεκάθαρο πού θέλουμε να φτάσουμε. Να ξέρουμε τη μεγάλη εικόνα που διεκδικούμε. Στις ευκαιρίες, στους μισθούς, στις δομές, από τους παιδικούς σταθμούς, μέχρι τα αστυνομικά τμήματα και τα κέντρα φιλοξενίας για κακοποιημένες γυναίκες και παιδιά. Όλα αυτά θα πρέπει να συνδέονται, να αλληλοσυμπληρώνονται.
Σεξιστικά αστεία σε σενάρια, σειρές που αναπαράγουν απίστευτα μισογυνίστικα κλισέ και όλα αυτά στην τηλεόραση του 2022. Πώς το βλέπεις όλο αυτό;
Για πρώτη φορά, η εποχή δεν σηκώνει καφρίλες τέτοιου τύπου και λέω καφρίλες διότι αστεία δεν είναι σε καμία περίπτωση. Ο τρόπος που αντιδρούμε όλοι πια στα κλισέ και στα σχόλια, υψώνει τοίχο μηδενικής ανοχής.
Υπάρχουν όσον αφορά τα media, δυο αρκετά αντίθετες απόψεις για το περιεχόμενο π.χ. της τηλεόρασης. Η άποψη του "Αυτά θέλει ο κόσμος" και η άποψη πως "το κοινό μπορεί να εκπαιδευτεί". Σε βρίσκει σύμφωνη κάποια από τις δυο;
Στα σχεδόν 35 χρόνια της η ιδιωτική τηλεόραση στην Ελλάδα έχει κάνει όλα τα πειράματα, όλους τους συνδυασμούς, τις απόπειρες και τις φιλοσοφίες λειτουργίας. Το κοινό όμως σήμερα είναι εκπαιδευμένο, έχει επίσης πολλά εναλλακτικά κανάλια ενημέρωσης και ψυχαγωγίας άρα μιλάμε για άλλο προφίλ και άλλα χαρακτηριστικά. Για αυτό και χρειαζόμαστε νέες προτάσεις, νέες ιδέες, νέες «συνταγές», οι παλιές, έληξαν.
Ακολουθήστε το Pink.gr στο 
Ακολουθήστε το Pink.gr και στο Instagram
