Η Δωροθέα Ποιμενίδου μας έχει κάνει περήφανες ουκ ολίγες φορές.
Πρωταθλήτρια στην τοξοβολία αγωνιζόμενη με Α.με.Α. και αρτιμελείς, με εθνικές διακρίσεις, συμμετοχή στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο το 2016 και μέλος της Παραολυμπιακής Ομάδας, είναι σίγουρα μια γυναίκα που μας εμπνέει!
Θέλεις να μας περιγράψεις μια τυπική μέρα σου;
Η μέρα μου ξεκινάει πάντα με πρωινό. Μου ανεβάζει τη διάθεση, με γεμίζει ενέργεια και νιώθω έτοιμη να ξεκινήσω δυναμικά. Απαντάω στα email μου και βοηθάω επικουρικά τον αθλητικό σύλλογο στον οποίο ανήκω. Από το μεσημέρι μέχρι αργά το απόγευμα βρίσκομαι στο γήπεδο. Μία γεμάτη μέρα περιλαμβάνει ακόμα φυσική κατάσταση και φυσικοθεραπεία. Σχετικά με τις σπουδές, είμαι τελειόφοιτη στο τμήμα φιλοσοφίας και παιδαγωγικής του Α.Π.Θ. Πλέον δεν παρακολουθώ μαθήματα δια ζώσης λόγω προπονήσεων, αλλά κρατάω επαφή μέσω σημειώσεων και συγγραμμάτων. Είναι αγχωτικός καμία φορά ο συνδυασμός σπουδών και πρωταθλητισμού. Είναι εφικτό, αλλά δύσκολο.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Έζησες αρκετά χρόνια στον Κορινό. Πού και πώς έκανες τις προπονήσεις σου; Μιλησε μας για αυτα τα χρόνια!
Στον Κορινό μεγάλωσα και μέχρι τα 18 μου ζούσα εκεί. Όταν ξεκίνησα τοξοβολία, υπήρχε ένας κλειστός χώρος όπου κάναμε προπόνηση για ένα μικρό χρονικό διάστημα στην Κατερίνη. Μετά, με αυτοσχέδιους στόχους, η προπόνηση γινόταν σε πιλοτές ή αυλές και όταν είχε ιδανικό καιρό πηγαίναμε σε χωράφια για προπόνηση σε πιο μακρινή απόσταση, πάντα τηρώντας όλα τα μέτρα ασφαλείας. Ήμουν 8 και μέχρι τα 10 μου αυτή ήταν η τοξοβολία για μένα. Το 2005, ξεκίνησα στο αθλητικό σωματείο ΣΚ.Ο.Α.Α.Π.Θ. που έχει βάση στη Θεσσαλονίκη. Έπρεπε να κάνω δρομολόγια με τους γονείς ή τους συναθλητές μου 3 φορές την εβδομάδα και σε περίοδο προετοιμασίας ακόμα περισσότερο. Αυτό γινόταν από το 2005 έως και το 2013. Τα έξοδα ήταν πολλά και επιβάρυναν αποκλειστικά τους γονείς μου.
Είναι εύκολο το κομμμάτι των χορηγιών; Ασχολείσαι εσύ με αυτό; Η αναγνώριση και η διάκριση πόσο σε βοήθησε σε αυτό το κομμάτι;
Με το κομμάτι των χορηγιών ήρθα αντιμέτωπη μετά τους Παραολυμπιακούς του Ρίου το 2016. Εκεί ήταν που κατάλαβα πως για να συνεχίσω ακόμα πιο σοβαρά την πορεία μου στον πρωταθλητισμό, χρειαζόμουν στήριξη. Εν μέσω πανδημίας, τα πάντα είχαν παγώσει, οπότε για 2 χρόνια το θέμα ήταν σε αδράνεια. Τα έξοδα είναι πολλά, γιατί τοξοβολία χωρίς εξοπλισμό δε γίνεται και ο εξοπλισμος κοστίζει και όχι μόνο φυσικά. Μαζί στο εξοδολόγιο πηγαίνει το κόστος των αγώνων (μετακινήσεις, διαμονή), η διατροφή, το γυμναστήριο, ψυχολόγος, οι φυσικοθεραπείες, τα προσθετικά μου μέλη που από την έντονη χρήση χρειάζονται συνεχώς επιδιόρθωση…είναι πολλά(!) και μία αναπηρική σύνταξη δεν αρκεί ούτε στο ελάχιστο γιατί μέσα σε όλα αυτά έχω και την προσωπική μου ζωή. Φίλοι, συγγενείς και άνθρωποι που μαθαίνουν για την πορεία μου, με έχουν στηρίξει, ο καθένας με όποιο τρόπο μπορούσε.
Το πόσο το εκτιμώ, δε θα χωρέσει ποτέ μέσα σε ένα ευχαριστώ. Μετά την 4η θέση μου στους Παραολυμπιακούς στο Τόκιο, πίστευα ότι ίσως τώρα και με τόσο μεγάλη διάκριση, να υπάρξει κινητοποίηση από τις εταιρείες και τους ανθρώπους που προσεγγίζω προσωπικά ή μέσω τρίτων, αλλά δεν έχει συμβεί τίποτα. Αυτή η κατάσταση μου δημιουργεί στεναχώρια και άγχος γιατί σκέφτομαι καμιά φορά πως είναι άδικο να πρέπει να ζυγίζω τι είναι πιο σημαντικό γιατί όλα παίζουν το ρόλο τους, τι μπορώ να κάνω εναλλακτικά και τι πρέπει να κόψω για να βγάλω τα μισά έξοδα από τα παραπάνω. Προσπαθώ, όλοι οι αθλητές αρτιμελείς και α.με.α. προσπαθούν καθημερινά για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, για ακόμα μία διάκριση.
Με την κατάκτηση ενός μεταλλίου η στήριξη και η προβολή του αθλητή και του αθλήματος υπάρχει σε ένα μεγάλο βαθμό. Τη μεγαλύτερη στήριξη θεωρώ πως ένας αθλητής τη χρειάζεται περισσότερο σε όλη του την προετοιμασία μέχρι τον αγώνα.
"Στο μυαλό μου έχω μία φράση από ταινία ‘’if you aim at nothing, you hit nothing’’ η οποία μου υπενθυμίζει πως ένας αθλητής για να φτάσει στην κορυφή, πρέπει να θέσει ως στόχο την κορυφή και να δουλέψει με πίστη και στοχοπροσήλωση"
Ενιωσες ποτέ πως θες να τα παρατήσεις και τι είπες στον εαυτό σου για να μην το κάνει;
Το έχω νιώσει 2 φορές έντονα στα 19 χρόνια ενασχόλησής μου με την τοξοβολία. Η 1η φορά ήταν το 2015, όπου λίγους μήνες πριν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη Γερμανία, ένιωσα ότι δεν μπορώ άλλο να συνεχίσω και έτσι σταμάτησα. Πέρασαν 2 μήνες και δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από τον προπονητή μου Αλέξανδρο Νασούλα, όπου μου είπε ότι πιστεύει σε μένα και στις ικανότητες μου και αν νιώθω έτοιμη να δώσω μία ευκαιρία. Όταν άκουσα αυτά τα λόγια το τοπίο μέσα μου καθάρισε, ξεκίνησα προπόνηση, έκανα ατομικό ρεκόρ στο Παγκόσμιο και πήρα την κάρτα για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο. Η 2η φορά ήταν το καλοκαίρι του 2021 πριν τον τελευταίο αγώνα πρόκρισης για το Τόκιο.
Η πίεση, το άγχος και η έλλειψη αγώνων λόγω covid-19 ήταν οι παράγοντες που με έκαναν να σκεφτώ τι κάνω, αν το θέλω, αν μπορώ… Εκείνη την περίοδο στους αρτιμελείς, η Ευαγγελία Ψάρρα με 5 συμμετοχές στους Ολυμπιακούς αγώνες, πήρε κάρτα και ισοφάρισε το απίστευτο ρεκόρ των 6 συμμετοχών! Παρακολοθούσα τον αγώνα της, η δύναμη, ο τσαμπουκάς και το μεγαλείο που έβγαζε μέσα από κάθε βέλος της ήταν σα να με ξύπνησαν και εκεί κατάλαβα πως ναι το θέλω και μπορώ να το κάνω. Πήρα την πρόκριση και κατέκτησα την 4η θέση στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο.
Αυτά τα βιώματα, με έκαναν να καταλάβω 4 πράγματα. 1ον ένας αθλητής χρειάζεται έναν δάσκαλο να είναι εκεί και να πιστεύει στις δυνάμεις του αθλητή όταν ο ίδιος ο αθλητής δεν το κάνει. 2ον ένας αθλητής χρειάζεται υγιή πρότυπα, αθλητές αφιερωμένους σε αυτό που κάνουν, με όραμα, δουλειά και πίστη. 3ον στο μυαλό μου έχω μία φράση από ταινία ‘’if you aim at nothing, you hit nothing’’ η οποία μου υπενθυμίζει πως ένας αθλητής για να φτάσει στην κορυφή, πρέπει να θέσει ως στόχο την κορυφή και να δουλέψει με πίστη και στοχοπροσήλωση.
Τι θεωρείς πως δεν ξέρουμε για εσένα το οποίο θα έπρεπε να γνωρίζουμε ως τώρα;
Έχω κινητική αναπηρία. Γεννήθηκα με φωκομέλεια, μία γενετική δυσπλασία και μη ανάπτυξη των κάτω μου άκρων. Από 1 έτους φοράω τεχνητά μέλη και η ζωή μου κυλάει έκτοτε με αυτή την σταθερά. Είμαι Παραολυμπιονίκης στην τοξοβολία αγωνιζόμενη Α.με.Α. και αρτιμελείς, με εθνικές διακρίσεις και στις 2 κατηγορίες. Στοχεύω σε ένα ολυμπιακό μετάλλιο στο Παρίσι το 2024. Αγαπώ τη θάλασσα και τις τέχνες. Μου αρέσει η μαγειρική και ο χορός, λατρεύω την αδερφή μου και τους φίλους μου, είμαι υπερήφανη potterhead και θέλω να γνωρίσω ανθρώπους από κάθε γωνιά του πλανήτη μας!
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Πιστεύεις πως οι Παραολυμπιακοί αθλητές προβάλονται αρκετά;
Τα τελευταία χρόνια βλέπω μία ενθαρρυντική κινητικότητα προς το παραολυμπιακό κίνημα. Υπάρχει σαφέστατα μεγαλύτερη προβολή στα ΜΜΕ, τα social παίζουν το βασικότερο ρόλο στην αυτοπροβολή ώστε να γνωρίσουν οι πολίτες τους Παραολυμπιονίκες μας και να μάθουν για την αναπηρία που έχει ο καθένας και να χαρούν με τις επιτυχίες τους. Είναι μεγάλο βήμα και το υποστηρίζω. Υπάρχει δρόμος ακόμα να γίνει, γιατί όπως και στους Ολυμπιονίκες και γενικότερα στον αθλητικό χώρο, ο προβολέας ακολουθεί τα μετάλλια, την απήχηση, τις γνωριμίες και τους followers.
Η προβολή θεωρώ πως αν απλωνόταν καθ΄όλη την προετοιμασία και δεν επικεντρωνόταν μόνο κάθε 4 χρόνια στους αθλητές, τότε θέλω να πιστεύω πως η στήριξη από φορείς θα ήταν διαφορετική, η εξοικείωση του κόσμου με το ολυμπιακό και παραολυμπιακό κίνημα μεγαλύτερη και μόνο θετικά αποτελέσματα θα μπορούσε να επιφέρει. Ζούμε σε μία κοινωνία που προβάλλει και δίνει ευκαιρίες καθημερινά σε τηλεπερσόνες, αφήνοντας πίσω ανθρώπους που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στον αθλητισμό με στόχο όχι την προσωπική τους ανάδειξη, αλλά την ανάδειξη ολόκληρης της χώρας.
Ποιο από τα χαρακτηριστικά σου πιστεύεις πως σε βοήθησε περισσότερο να εξελιχθείς και να φτάσεις μέχρι εδώ;
Παρ’ όλες τις αντιξοότητες, ο κάθε άνθρωπος μέσα του κρύβει έναν μαχητή. Εγώ βρήκα τον δικό μου, έχει επιμονή και κάθε μέρα προσπαθεί να γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του!
Ακολουθήστε το Pink.gr στο 
Ακολουθήστε το Pink.gr και στο Instagram
