H K. μας είπε την ιστορία της, μετά από το τελευταίο μας post στο Ιnstagram για το victim blaming. Aν έχεις κι εσύ κάτι να μοιραστείς, στείλε μας mail ή inbox στα social media του Pink.gr, και θα δημοσιευτεί ανώνυμα.
Είμαι 36 χρονών, μεγάλωσα με τα «ιδανικά» των 90s και 00s, που μοιάζουν πλέον ετεροχρονισμένα και σχεδόν εξωπραγματικά. Ο μισογυνισμόs ήταν τόσο εμποτισμένος στην ελληνική (και όχι μόνο κοινωνία) που άρθρα σε «νορμάλ» περιοδικά τύπου Maxim και Cosmopolitan τον προωθούσαν. Ως κορίτσι/γυναίκα ένιωθες πως η αξία σου μετριέται στο πόσο σε ποθούν οι άντρες.
Θεωρούμουν «άσχημο» κορίτσι στο δημοτικό. Οι δημοφιλείς κοπέλες ήταν «πλάκα» και μικροκαμωμένες, εγώ είχα πετάξει μπόι και στήθος και αυτό δεν ήταν καλό. Ποτέ δεν περίμενα πως κάποιος θα ενδιαφερόταν για μένα, όλα τα παραμύθια έδειχναν τις καλές κοπέλες ξανθιές με γαλανά μάτια κι εγώ ήμουν μια μελαχρινή με μαύρα μάτια, όπως πάντα απεικονίζονταν οι «κακιές» σ’ αυτά τα παραμύθια.
Όταν είπα στη μαμά μου πως με παρενοχλεί ο σύντροφός της είπε «Ετσι δείχνει την αγάπη του»
Παρόλα αυτά είχα τον ρομαντισμό των κοριτσιών, ότι μια μέρα ο «πρίγκηπας» θα έρθει να σε σώσει. Από τι; Απ’ ό,τι υπέφερε η καθεμιά μας υποθέτω.
Εκείνο τον καιρό ζούσα με τη μητέρα μου, η οποία ήταν χωρισμένη οπότε και έβγαινε με διαφορετικούς άντρες τους οποίους έφερνε σπίτι κάποιες φορές. Ένας από αυτούς, όταν ήμουν 6, έβαζε το χέρι του μέσα από το εσώρουχό μου, ως ένδειξη οικειότητας (!) και όταν είπα στη μητέρα μου πως αυτό με ενοχλεί μου απάντησε «Ε, ίσως έτσι δείχνει την αγάπη του».
Έχοντας ζήσει μόνο με άντρες που είτε με έδερναν, είτε με άγγιζαν θεώρησα πως ο μόνος τρόπος να πάρεις την αποδοχή ενός άντρα, ό,τι πιο σημαντικό έμοιαζε τότε, ήταν να αποδεχτείς πως είτε το ένα είτε το άλλο θα συμβεί. Ο επόμενος σύντροφος, μας έκανε μασάζ, οικογενειακώς. Μόνο που για εμένα, αυτό σήμαινε πως ακουμπούσε τις ρώγεs μου.
Το αίμα μου πάγωσε την πρώτη φορά και όταν το ανέφερα στη μητέρα μού είπε πως «ήρθε ο καιρός να αρχίσω να φοράω σουτιέν και να προσέχω τι κάνω μέσα στο σπίτι».
Λίγα χρόνια μετά, όταν ήμουν 11, είχαμε πάει στο σπίτι της τότε κολλητής της, όπου μου ανακοίνωσε πως θα πρέπει να περάσω το βράδυ.
Έχοντας ζήσει μόνο με άντρες που είτε με έδερναν, είτε με άγγιζαν θεώρησα πως ο μόνος τρόπος να πάρεις την αποδοχή ενός άντρα, ό,τι πιο σημαντικό έμοιαζε τότε, ήταν να αποδεχτείς πως είτε το ένα είτε το άλλο θα συμβεί.
Η ανηψιά της, η οποία ήταν κοντά στην ηλικία μου και είχε έρθει από Αθήνα, ήρθε και μου είπε «Εμαθα πως θα κοιμηθείς εδώ το βράδυ, είσαι έτοιμη;»
«Έτοιμη για τι;»
«Ο Μ. θα έρθει το βράδυ και θα κάνει σeξ και στις δυό μας, αυτό συμβαίνει όταν μένω εδώ».
Αμέσως έτρεξα στη μαμά μου και της είπα πως θέλω να κοιμηθώ σπίτι και πως δεν με νοιάζει αν θέλει να βγει, εγώ θα κοιμάμαι όπως και να χει.
Μου είπε πως πρέπει να «μεγαλώσω» κι ότι θα ‘μαι μια χαρά εκεί. Έκλαιγα και ούρλιαζα, αλλά δεν έφερε αποτέλεσμα.
Το βράδυ, κοιμόμουν δίπλα στην ξαδέρφη ή τουλάχιστον προσπαθούσα να κοιμηθώ. Ήρθε στο δωμάτιο, έκατσε δίπλα μου και έβαλε το cd των Nirvana. Έως και σήμερα, όταν ακούω το «Smells like a teen spirit», θέλω να αντιδράσω όπως η Jessica Biel στο 1ο επεισόδιο της «Sinner». Γιατί αυτό ήταν το τραγούδι που έπαιζε όταν με βiασε. Μπήκε μέσα μου και μου κόπηκε η φωνή. Δοκίμασα να φωνάξω, αλλά δεν έβγαινε φθόγκος. Το χειρότερο; Η ανηψιά ήταν δίπλα, έκανε πως κοιμόταν για να αποφύγει τον βιaσμό.
Στην προσπάθειά μου να αντιδράσω, χωρίς να το θέλω, αλλά ταυτόχρονα και χωρίς καμία μετάνοια, τον κλώτσησα καταλάθος στ’ αχαμνά και έτρεξα γρήγορα στην τουαλέτα. Κλείδωσα την πόρτα πίσω μου και έκατσα κουρνιασμένη, να κλαίω δίπλα στη μπανιέρα. Ήρθε και χτυπούσε, προσπαθούσε να ανοίξει την πόρτα. Μου ζήτησε να την ανοίξω, με έβρισε, με απείλησε και στο τέλος μου είπε μια φράση που έμεινε μαζί μου για χρόνια «Οk, μην ανοίγεις, αλλά να ξέρεις πως αυτό είναι δικό σου λάθος, εσύ φταις και δεν μπορείς να το πεις σε κανέναν».
Αυτή η φράση έμεινε μαζί μου για πολλά χρόνια. Θυμάμαι πως την επόμενη μέρα που πήγα σχολείο μετά απ’ αυτό το γεγονός, δημοτικό ακόμα, ξαφνικά τα αγόρια δεν ήταν αγόρια, αλλά κάποιοι που είχαν «πουλί». Ένιωθα «βρώμικη», πως όλοι ξέρουν και πως δεν χρήζω καλής συμπεριφοράς, γιατί είναι δικό μου το λάθος και βγάζω τον χειρότερο εαυτό των άλλων στην επιφάνεια.
Η μητέρα μου, ήταν και αυτή θύμα ενός ακραίου μισογυνισμού.
Και αυτό ήταν το σκεπτικό που με ακολούθησε για πολλά χρόνια. Ακόμα κι όταν κατάφερα να αναφέρω τι συνέβη στη μαμά μου, η απάντησή της ήταν «είσαι σίγουρη πως δεν το φαντάστηκες;». Για πολλά χρόνια νόμιζα πως όταν μεγαλώσω θα καταλάβω αυτή την απάντηση. Αλλά τώρα που μεγάλωσα, αυτή η απάντηση μου δείχνει μόνο ένα γεγονός: πως η μητέρα μου, ήταν και αυτή θύμα ενός ακραίου μισoγυνισμού.
Αυτή η βραδιά δεν είναι κάτι που θέλω να θυμάμαι. Καθόλου. Θα προτιμούσα να θυμάμαι με τις ίδιες λεπτομέρειες τη μέρα που ο μπαμπάς μου μού έμαθε ποδήλατο ή τα πρωινά του Σαββάτου που παίζαμε μπάσκετ στη Νέα Παραλία. Αντ' αυτού, αντί να έχω αυτές τις υπέροχες αναμνήσεις, έχω αυτές που με βρίσκουν στους εφιάλτες μου 25 χρόνια μετά. Αλλά τουλάχιστον πλέον γίνεται συζήτηση κι αυτή η συζήτηση ξεβγάζει τη ντροπή που πολλά θύματα κουβαλούν για χρόνια. Μας κάνει μη νιώθουμε μόνες, δίνει φωνή στις γυναίκες και ίσως συμβάλει στο να μάθουν απ’ τα λάθη μας οι επόμενες γενιές.
Ακολουθήστε το Pink.gr στο 
Ακολουθήστε το Pink.gr και στο Instagram
