Ήμουν 25 χρονών όταν συ,φιλιώθηκα με την πιθανότητα να πεθάνω παρθένα. Ήταν Μάρτιος του 2020. Σε όλο τον κόσμο, η πανδημία χειροτέρευε και όλα έδειχναν άσχημα, καθώς μια εβδομαδιαία επίσκεψη στο παντοπωλείο είχε γίνει υπερβολικά μεγάλος κίνδυνος. Αναγκάστηκα να αποδεχθώ την πραγματικότητα, σύμφωνα με την οποία δεν ήταν εφικτό να δώσω το λουλούδι μου προτού σβήσουμε όλοι από COVID-19.
Η αγνότητά μου δεν ήταν επιλογή, τουλάχιστον όχι με την παραδοσιακή έννοια – ούτε απόφαση που καθορίζεται από τη θρησκεία, ούτε η δική μου επιθυμία να περιμένω. Τα απαραίτητα στοιχεία απλώς δεν ευθυγραμμίστηκαν ποτέ και μέχρι τότε, πίστευα ότι κάποια στιγμή θα προχωρήσω και εγώ. Χωρίς επαρκή εξήγηση για να «δικαιολογήσω» την έλλειψη σeξουαλικής μου εμπειρίας, είχε φτάσει να νιώθω στα μέσα της δεκαετίας των 20, αποτυχημένη, καθώς λάμβανα την επιβεβαίωση ότι δεν ήμουν επιθυμητή και ο χρόνος απλά επιδείνωνε την αυτοσυνείδησή μου, η οποία είχε μετατραπεί σε ντροπή. Ντρεπόμουν μάλιστα να εκμυστηρευτώ την παρθενιά μου σε φίλους ή συγγενείς.
Οι συζητήσεις γύρω από το εν λόγω θέμα έληγαν αφού επέμενα ευθαρσώς ότι ήμουν πολύ απασχολημένη για να ασχοληθώ με την εύρεση ενός αγοριού. Αλλά πίσω από αυτή την ψεύτικη αηδία κρυβόταν ο φόβος. Στην πραγματικότητα, είχα αποσυρθεί εντελώς από το παιχνίδι γνωριμιών, κυρίως επειδή ήμουν τρομοκρατημένη από το πόσο μοναχική είχα γίνει, παρά από την ιδέα του να είμαι ειλικρινής με έναν σύντροφο στο θέμα του σeξ. Δεν ήμουν ανήσυχη για την πράξη αυτή καθαυτή, αλλά με άγχωνε η απειρία μου.
Ωστόσο, 16 μήνες μετά, καθώς τα εμβόλια κυκλοφορούσαν και οι αρχές του ξεκλειδώματος από τα σπίτια σηματοδοτούσαν την έναρξη του πολυαναμενόμενου δεύτερου Summer of Love, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι η πανδημία είχε ανανεώσει πλήρως την οπτική μου για την παρθενιά μου.
Για αρχή, η πανδημία μας έδωσε σε όλους μας σημαντικά πράγματα για να σκεφτούμε και δεν εννοώ μόνο την απειλούμενη δημόσια υγεία. Καλώς ή κακώς, το 2020 ήταν μια μοναδικά αποκαλυπτική χρονιά, που εμβάθυνε ή προκάλεσε ρήξεις σε πολλές από τις στενότερες σχέσεις μας, φέρνοντας στο φως πράγματα για τους αγαπημένους μας που διαφορετικά θα αγνοούσαμε. Πολλοί από εμάς παλέψαμε για να συμβιβαστούμε με τις συμπεριφορές που μας έκαναν να νιώθουμε άβολα.
Σε σύγκριση με αυτού του είδους τις αποκαλύψεις λοιπόν, το «μεγάλο μυστικό» μου δεν φαινόταν τόσο σοβαρό. Ήταν ένα απλό γεγονός - μια επιφανειακή υποσημείωση - παρά ένα βασικό μέρος της προσωπικότητάς μου που, μόλις αποκαλυφθεί, θα μπορούσε να ενθαρρύνει τους γύρω μου να επανεξετάσουν πλήρως τον χαρακτήρα μου.
Αντίθετα, άρχισα να βλέπω την κατάστασή μου ως ένα προϊόν παθητικότητας και περιστάσεων. Οι μελλοντικοί σύντροφοι πιθανότατα θα έχουν μια πολύ πιο ενσυναίσθητη κατανόηση για αυτό, αφού θα κοιτάξουν μέσα στους κοινωνικούς περιορισμούς των τελευταίων δύο ετών -ακόμα καλύτερα- και θα μοιραστούν και αυτοί τις δικές τους εμπειρίες.
Είναι ήδη αδιανόητο πόσο πολύ έχουν εκτονωθεί οι αγωνίες μου με τη συνείδηση ότι μεταξύ των ανθρώπων που θα γνωρίσω θα υπάρχουν και εκείνοι για τους οποίους η ιδέα της οικειότητας εδώ και 1,5 χρόνο είναι κάτι εξωπραγματικό.
Αυτό που αποκόμισα μέσα από την πανδημία είναι η εμπιστοσύνη ότι, στο εξής, ό,τι μοιράζομαι για τον εαυτό μου θα αποτελέσει μέρος μιας πολύ πιο αμοιβαίας σχέσης που απαιτεί επίδειξη ευαλωτότητας και από τα δύο μέρη και δεν αφορά μόνο την δική μου παραδοχή. Επιπλέον, ο αέρας που πλανιέται στον κόσμο των singles υποδηλώνει ότι όλοι αισθάνονται σε κάποιο βαθμό ότι έκαναν «λάθος» με τα ραντεβού της πανδημίας, αφού είτε πέρασαν αυτό το ασυνήθιστο διάστημα με υπερβολικό σeξ ή κλείστηκαν στους εαυτούς τους και τώρα, βλέπουν ότι η μοναχικότητα μπορεί να είναι μια συνειδητή επιλογή και όχι μια κατάληξη ή ένα πρόβλημα.
Λοιπόν, καθώς γράφω αυτό το κείμενο, είμαι 27 και... όχι: ακόμα δεν έχω κάνει σeξ. Αλλά τώρα δεν είμαι πρόθυμη να αφήσω αυτό το γεγονός να με κρατήσει πια αιχμάλωτη, μακριά από την καλλιέργεια σχέσεων, πολύ ντροπαλή για να δείξω την ειλικρίνεια που ζητούν οι άνθρωποι. Η πανδημία έδωσε μια παύση, πρωτόγνωρη και ανεπανάληπτη, κατά την οποία μπόρεσα να ανακτήσω τον ορθολογισμό που οι ανασφάλειές μου είχαν από καιρό εξαφνίσει. Δεν έχω πια την ψευδαίσθηση ότι η παρθενία μου είναι το πιο σημαντικό πράγμα που θα μάθει ένας σύντροφος για μένα και αυτό με κάνει να νιώθω πραγματικά ελεύθερη και καλά με τον εαυτό μου.
Ακολουθήστε το Pink.gr στο 
Ακολουθήστε το Pink.gr και στο Instagram
