Ένοχος ο καθηγητής μαιευτικής για κατάχρηση σε γενετήσια πράξη ενώ του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης τεσσάρων ετών, με τριετή αναστολή, αφού το δικαστήριο του αναγνώρισε το ελαφρυντικό του σύννομου βίου και μετά την έφεση που άσκησε κατά της απόφασης, αφέθηκε ελεύθερος.
Προς το παρόν ελεύθερος δηλαδή. Ελεύθερος ο άνθρωπος που βίασε 3 μαθήτριες του και που στο δικαστήριο κατηγόρησε άλλες δύο γυναίκες συναδέλφους του, ότι του έχουν στήσει παγίδα ενώ είναι αθώος.
Λίγο αντιφατικά το ελεύθερος και το αθώος, σαν το ζωντανός-νεκρός ένα πράγμα.
Αναρωτιέμαι πως θα νιώθουν οι φοιτήτριές του – πρώην και νυν- μετά από αυτή την απόφαση του δικαστηρίου. Εγώ σίγουρα δεν νιώθω ασφαλής. Ίσως αισθάνομαι μια δικαίωση αλλά το βασικά αίσθημα που με διακατέχει είναι οργή!
Είναι σαν να κάνουμε κύκλους αντί να τραβήξουμε ένα μεγάλο Χ στον μισογυνισμό και την ανδροκρατία και να διαγράψουμε κάθε μισάνθρωπο που πιστεύει πως έχει οποιοδήποτε δικαίωμα πάνω στο σώμα και την ψυχή ενός άλλου ανθρώπου.
Η πρώτη φορά που κάθε νεαρή κοπέλα επισκέπτεται τον γυναικολόγο της είναι δύσκολη και αμήχανη, ίσως αυτή η αμηχανία δεν φεύγει και ποτέ. Η γυναίκα εκείνη την στιγμή είναι ευάλωτη και αυτό ακριβώς εκμεταλλεύονται τέτοιου είδους άνθρωποι, την ευαλωτότητα του άλλου, την θέση ισχύος του ιδίου και την ανδροκρατούμενη κοινωνία, που για άλλη μια φορά έλαμψε στην αίθουσα του δικαστηρίου.
Το «γιατί μίλησαν τώρα» είναι πια μια μπαγιάτικη συζήτηση, όπως ακριβώς και η κουβέντα περί ισότητας των φύλων και δεν αξίζει περαιτέρω ανάλυση.
Αυτό που αξίζει να ειπωθεί είναι ότι πλέον έχουμε «η μία την άλλη», όπως λέει και η Έλενα Ακρίτα. Καμία μόνη. Και το πανό που θα γράφει πως καμία δεν είναι μόνη πρέπει να εξυψωθεί τόσο ψηλά μέχρι να το δουν και οι απαρχαιομένοι σκοταδιστές.