H Helaina Hovitz ήταν μόλις 12 ετών όταν οι Δίδυμοι Πύργοι κατέρρευσαν μπροστά της. "Καθόμουν στο σχολείο τρία τετράγωνα μακριά από το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, όταν τα αεροπλάνα χτύπησαν τους δίδυμους πύργους. Οι δάσκαλοί μας έβαλαν να μαζευτούμε όλοι στην καφετέρια.
Θυμάμαι τους γονείς να τρέχουν απελπισμένα να βρουν τα παιδιά τους μέσα στο χάος. Άρχισα να πανικοβάλλομαι, αναρωτήθηκα πώς θα φτάσω σπίτι στην πολυκατοικία μου στην άλλη πλευρά των Πύργων όπου ζούσαν και οι ηλικιωμένοι παππούδες μου.
Στη συνέχεια, ο γείτονάς μου και ο 13χρονος γιος της εμφανίστηκαν στο κατώφλι, για να με πάνε σπίτι.
Φύγαμε λίγα λεπτά πριν καταρρεύσει ο πρώτος πύργος. Αυτό από το οποίο τρέξαμε, είδαμε, ακούσαμε, μυρίσαμε και βιώσαμε καθώς σπρώξαμε μέσα στο πλήθος και τρέξαμε για τη ζωή μας από τους πύργους που κατέρρευσαν, έχει ειπωθεί πολλές φορές από πολλούς.
Αλλά είναι πολύ διαφορετικό να το ζεις σε πραγματικό χρόνο ως παιδί, χωρίς να έχεις ιδέα αν θα σκοτωνόμασταν σε μια στιγμή, τι επρόκειτο να συμβεί στη συνέχεια, και αν ο κόσμος επρόκειτο να τελειώσει πριν δω την οικογένειά μου ξανά και τους αποχαιρετήσω. Επιβίωσα, αλλά εκείνο το πρωί ήταν μόνο η αρχή του τραύματός μου".
Το 2016, έγραψε ένα βιβλίο για τις εμπειρίες τις δικές μου και δώδεκα πρώην συμμαθητών της, και ξαφνικά άρχισε να λαμβάνω emails από παιδιά σε όλη τη χώρα που ήθελαν να μάθουν περισσότερα κάνοντας ερωτήσεις. Κάποιες από αυτές είναι οι παρακάτω:
Ποια ήταν η πρώτη σoυ αντίδραση όταν το αεροπλάνο χτύπησε στον Πρώτο Πύργο;
Όταν το πρώτο αεροπλάνο χτύπησε και νιώσαμε την σύγκρουση και ακούσαμε τον βόμβο στην τάξη μας, η πρώτη μου αντίδραση ήταν έκπληξη, γιατί δεν ήξερα τι συνέβαινε. Αυτό πολύ γρήγορα οδήγησε σε φόβο και πανικό καθώς μάθαμε τι συνέβη, οπότε θα έλεγα ότι ήμουν νευρική, φοβισμένη και σοκαρισμένη. Αυτά τα συναισθήματα ενισχύθηκαν καθώς προσπάθησα να πάω σπίτι με τους γείτονές μου και συνέβησαν διάφορα πράγματα που έκαναν τον φόβο μου πολύ μεγαλύτερο, όπως η αστυνομία που δεν μας άφησε να επιστρέψουμε στο σπίτι, παρόλο που τους είπαμε ότι ζούμε εκεί επειδή τους είπαν να κατευθύνουν τους πάντες να πηγαίνουν στην πόλη και να αποφεύγουν τον κίνδυνο.
Τι συνέβη την επόμενη μέρα αλλά και τις επόμενες;
Καθώς οι μέρες μετατράπηκαν σε εβδομάδες, είχαμε μόνο φαγητό και τα φάρμακα που βρήκε ο πατέρας μου από το νοσοκομείο της Νέας Υόρκης. Η Εθνική Φρουρά ήταν σταματημένη μόνιμα στη γειτονιά μας, υπήρχαν παντού άντρες που οπλοφορούσαν και ο ήχος του αεροπλάνου με έβαλε σε έναν μόνιμο υστερικό πανικό. Άνθρωποι έτρεξαν τυχαία στο δρόμο τρέχοντας και ουρλιάζοντας και κλαίγοντας, και ακούγαμε συνεχώς ότι μπορεί να χρειαστεί να απομακρυνθούμε, ότι μπορεί να πέσει άλλο κτίριο, διάφορα. Δεν κοιμόμουν, και όταν το έκανα, είχα εφιάλτες και ξαναζούσα τη στιγμή, νιώθοντας ότι περίμενα να πεθάνω.
Ενώ φαινόταν ότι η υπόλοιπη πόλη της Νέας Υόρκης πάνω από την οδό Canal και ο υπόλοιπος κόσμος να ζει τη ζωή «κανονικά», όλα είχαν σταματήσει στη γειτονιά μας, συμπεριλαμβανομένων αυτοκινήτων, μετρό ή λεωφορείων που δεν επιτρέπονταν στην περιοχή. Το ρεύμα ερχόταν και έφευγε, τα συντρίμμια ήταν παντού, οι τηλεφωνικές γραμμές λειτουργούσαν κάποιες μέρες μόνο, όλα τα καταστήματα στα οποία συνήθως πηγαίναμε για φαγητό ή άλλες ανάγκες έκλειναν και δεν είχαμε σχολείο για δύο εβδομάδες.
Πόσο καιρό έμεινε η χαρακτηριστική ομίχλη από τον καπνό στο Μανχάταν;
Η ομίχλη έμεινε στη γειτονιά μας για πολύ, πολύ καιρό. Έξι μήνες αργότερα, υπήρχαν ακόμη συντρίμμια στον αέρα και μαύρη αιθαλομίχλη. Η ποιότητα του αέρα ήταν πολύ επικίνδυνη για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά πολλοί άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένης της οικογένειάς μου, δεν έφυγαν επειδή δεν είχαν πουθενά αλλού να πάνε.
Ακολουθήστε το Pink.gr στο 
Ακολουθήστε το Pink.gr και στο Instagram
