Έχουμε κλείσει ένα χρόνο+ από τότε που το lockdown, τα μηνύματα στο 13033, η αποστασιοποίηση, οι μάσκες και ο Covid μπήκαν στη ζωή μας και εγκαταστάθηκαν στις μέρες μας. Ζητήσαμε από 6 γυναίκες να μας περιγράψουν με λίγα λόγια, πώς ήταν για αυτές αυτή η χρονιά και φυσικά να μοιραστούν μαζί μας μερικά Instagram stories για να μπούμε στον κόσμο τους!
Δάφνη Τσάρτσαρου
Υπεύθυνη Επικοινωνίας & E-Shop στη «Λάμψη» Σύλλογος Γονέων Παιδιών με Νεοπλασματικές Ασθένειες
H δεύτερη καραντίνα για μένα ήταν πολύ πιο δύσκολη από την πρώτη, όπως και για τους περισσότερους, νομίζω. Στην πρώτη δεν δούλευα, και με είχε πιάσει ένα fitness & wellness motivation.
Ξεκίνησα διατροφή, γυμναστική με Youtubers, διάβασα άρθρα και είδα ταινίες και σειρές που είχα στη watchlist μου καιρό. Είχα μια πρωτοφανή ευδιαθεσία – κανείς δε ξέρει γιατί. Στη 2η καραντίνα, από την άλλη, ενώ εργάζομαι 5/7 και απασχολώ τις ώρες και το μυαλό μου με διάφορα θέματα της δουλειάς, η διάθεσή μου είναι αρκετά πεσμένη.
Προφανώς, ευθύνεται και το γεγονός ότι ο καιρός ήταν μουντός/ βροχερός και είμαι αρκετά «εξουθενωμένη» από την προηγούμενη καραντίνα και που δε λέει να τελειώσει αυτή η κατάσταση. Θα ήθελα πολύ να πω ότι δε μου έλειψε κάτι -για να μη φανώ αχάριστη, μιας και άλλοι αρρώστησαν/έμειναν άνεργοι/έχασαν ανθρώπους-, αλλά θα ήταν ψέμα.
Η αλήθεια είναι ότι μου έλειψε πολύ να βλέπω τους φίλους μου όπου κι όποτε θέλω, να τους αγκαλιάζω εάν θέλω. Μου έλειψε το να πάω κάπου -οπουδήποτε- έξω από το νομό. Περιέργως δεν μου έλειψαν τόσο τα μπαρ, όσο οι συναυλίες, τα θέατρα και τα ταβερνάκια. Μια φωτεινή αχτίδα στη μαυρίλα αυτού του χρόνου είναι ότι πρόσφατα υιοθέτησα ένα αδέσποτο, το Κορινάκι, και οι μέρες μου πλέον έχουν «άλλο χρώμα».
Κατερίνα Μαυροφρύδου
θεατροπαιδαγωγός, τραγουδίστρια
1 χρόνος πανδημία, 1 χρόνος μάσκες, αντισηπτικά, βόλτες στη γειτονιά, καφές στο χέρι, κουβέντες από απόσταση, βιντεοκλήσεις και τηλεκπαίδευση. 1 χρόνος καραντίνα. Εγώ ωστόσο μια μίνι καραντίνα θα την έκανα ούτως ή άλλως καθώς τον τελευταίο χρόνο έγινα για πρώτη φορά, μαμά.
Το άγχος για τον ιό, η ανασφάλεια, ο φόβος και η ψυχολογική κόπωση αντισταθμίστηκαν με ενθουσιασμό, χαρά, γέλια, τραγούδια, παιχνίδια, παραμύθια, μαραθώνιους θηλασμούς, γλυκιές αϋπνίες και απέραντη, άνευ όρων, απόλυτη αγάπη. Ισορρόπησα σε δύο βάρκες. Στάθηκα τυχερή. Μέσω του παιδιού όλος αυτός ο χρόνος και η καραντίνα πέρασε σαν νερό και πολύ απαλά. Το μόνο σίγουρο είναι οτι δεν υπήρξε ούτε 1 στιγμή βαρεμάρας, γιατί πολύ απλά δεν πρόλαβα!
Υπάρχουν όμως κάποια πράγματα που μου έλειψαν παράφορα. Οι αγκαλιές, τα φιλιά, οι χειραψίες, οι συναυλίες, τα θέατρα, τα σινεμά, τα μουσεία. Ανυπομονώ για όλα ξανά, μαζί με τη μικρή μου αυτή τη φορά. Ανυπομονώ για όλα αυτά αλλά και για τον καινούριο κόσμο που μας περιμένει.
Όλγα Π, ιδιωτική υπάλληλος
Πως πέρασε αυτός ο χρόνος και τι έκανα όλον αυτό τον καιρό; Οι πρώτες εβδομάδες ήταν κρίσιμες… Γενική καθαριότητα, άδειασμα και τακτοποίηση ντουλάπας, ατελείωτες ώρες μαγειρικής. Ξεκίνησα νέες δραστηριότητες όπως η πρωινή άσκηση, μαγειρικές δοκιμές για να φτάσω το επίπεδο των εστιατορίων στα οποία δεν μπορούσα να πάω. Στην πρώτη καραντίνα η αλήθεια είναι πως ξεκουράστηκα, μετά όμως κουράστηκα… κουράστηκα πολύ.
Ατελείωτες ώρες διαδικτυακών συνδιασκέψεων, πολύ περισυλλογή που και καμιά φορά οδηγούσε και λίγο στην παράνοια του στυλ «ας μιλήσω με την κουρτίνα μου». Απραγία, αντιπαραγωγικότητα, έλλειψη δημιουργικότητας. Ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να μένει μόνος του, κλεισμένος στη σπηλιά του. Θέλει να βγει έξω, να δει τον υπόλοιπο κόσμο, να παρατηρήσει τις αλλαγές στη φύση, τους συνανθρώπους του, να μιλήσει, να αγκαλιάσει.
Μου έλειψαν πολλά, πάρα πολλά. Πιο πολύ όμως από όλα μου έλειψαν: Οι συναυλίες και τα φεστιβάλ. Αυτή η προσμονή μέχρι να βγει ο καλλιτέχνης που τόσο θες να ακούσεις, το στρίμωγμα μέχρι το μπαρ για να μπορέσεις να δροσιστείς, ο παλμός που διαπερνά όλο σου το κορμί, ο κόσμος που τραγουδά και χορεύει. Τα εστιατόρια! Καλή η μαγειρική αλλά άλλο πράγμα να σου φέρουν το πιάτο που μοσχοβολά μπροστά σου, ο κατάλογος που δεν ξέρεις τι να πρώτο-διαλέξεις και φυσικά το ότι δεν έχεις μετά να κάνεις λάντζα!
Τα αεροδρόμια. Ναι, ναι τα αεροδρόμια. Το πρωινό ξύπνημα για να προλάβεις την πτήση, η αγωνία για το αν ξέχασες ανοιχτό το θερμοσίφωνα, τον κόσμο που περιμένει με υπομονή να δει νέους κόσμους και η ώρα που κλείνεις το κινητό, παίρνεις βαθειά ανάσα και απλά κοιτάς από το παράθυρο του αεροπλάνου και περιμένεις να δεις τον κόσμο από ψηλά.
Όλγα Δήμου, Yoga Instructor
Μετά το πρώτο σοκ το ότι είχα μια ρουτίνα με βοήθησε πολύ να ισορροπήσω.
Συνέχισα να ξυπνάω νωρίς,να δουλεύω καθημερινά παραδίδοντας πια τα μαθήματα γιόγκα από το ίντερνετ και να τελειώνω την μέρα μου με μια βόλτα στην παραλία.
Τις δύσκολες μέρες τις γεμάτες φόβο,θυμό, ανασφάλεια γιατί ναι υπήρξαν κι αυτές, ήπια πολλούς ιντερνετικούς καφέδες,διάβασα βιβλία που δεν είχα προλάβει, είδα ταινίες που αγαπώ ξανά και ξανα, άκουσα καινούργιες μουσικές, έκανα άπειρες βιντεοκλήσεις στην οικογένεια μου και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μη ξεχάσω ποτέ την αξια των "μικρών' πραγμάτων και πόσο αγαπώ τις αγκαλιές!
Έλενα Τηλεγράφου, φοιτήτρια
Οι δύο κρίσιμες εβδομάδες διαρκούν περισσότερο από δύο απλές εβδομάδες. Αν κάτι έμαθα καλά σε αυτήν την καραντίνα, είναι αυτό. Στην αρχή όλα ήταν υπέροχα. Οι δραστηριότητες ήταν πολλές και η μέρα τελείωνε πολύ γρήγορα. Μπορώ να πω με βεβαιότητα πως η καλύτερη μου συντροφιά είναι η φύση. Τηρεί και όλα τα μέτρα και τις αποστάσεις.
Ταυτόχρονα και το Netflix πήρε φωτιά. Επίσης ανακάλυψα βιβλία στη βιβλιοθήκη που δεν ήξερα ότι είχα. Μου δόθηκε το ελεύθερο να αφεθώ. Μου δόθηκε η ευκαιρία να παγώσω τον χρόνο και τις ταχύτητες μου, να ξεκουραστώ. Μετά όμως η καραντίνα δεν τελείωνε και οι δραστηριότητες δεν ήταν αρκετές.
Και τότε ξεκίνησε η βαρεμάρα και εξαντλήθηκε η υπομονή. Όλα όμως ήταν μια χαρά εν τέλει - και βρήκαμε τρόπους να διασκεδάσουμε και να γεμίσουμε τον χρόνο μας. Και το σημαντικότερο: να παρατηρούμε και να απολαμβάνουμε τις μικρές και καθημερινές στιγμές της ζωής.
Mαρία Παυλίδου, interior designer
Η πρώτη καραντίνα, με βρήκε σε ένα σημείο μεταξύ πραγματικότητας και επιστημονικής φαντασίας, αλήθειας και ψέματος, ύπνου και ξύπνιου , μα πάνω απ όλα φόβου. Πώς διαχειρίστηκα λοιπόν τις άπειρες ώρες που έμεινα ξαφνικά μέσα στο σπίτι μου; Λίγο - πολύ όπως όλοι!
Πολύ καθάρισμα, συμμάζεμα, διάβασμα, γυμναστική, λιγοστές βόλτες και κυρίως σύντομες επισκέψεις στο σουπερ μαρκετ για την αγορά των απαραίτητων, διαδικτυακές συζητήσεις με φίλους να δίνουμε κουράγιο ο ένας στον άλλον, να προσπαθούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει, να το εκλογικεύσουμε, να το χωρέσουμε στην μέχρι πρότινος πραγματικότητα μας, στα σχέδια μας. Πάντα με την προοπτική οτι αντε να περασουν και αυτες οι 2,3, 4 εβδομάδες αντε υπομονή να περάσει αυτος ο μήνας και σε λίγο θα γίνουν πάλι όλα όπως πριν. Φυσικά για δουλειά ούτε λόγος!
Και ξαφνικά, από αυτό το ξαφνικά που αρχίζει να μοιάζει κακόγουστο αστείο, για άλλη μια φορά έκλεισαν όλα. Και, παρόλο που η κατάσταση μετρούσε ήδη έξι μήνες, ήμουν έκπληκτη. Αυτή η φορά μου ήρθε σαν επανάληψη, οπότε το “αστείο” έπαψε να έχει ενδιαφέρον.Και πράγματι, πέρασαν οι μήνες, ήρθε το καλοκαίρι , άνοιξε ο καιρός, επέστρεψα σε μια σχεδόν κανονικότητα (αλλα πάλι προσεκτικά, ο φόβος δεν μου έφυγε ποτέ).
Αν έχω να θυμαμαι τρία πράγματα από αυτή την περίοδο είναι η χαρά μου που άνοιξα και πάλι το μαγαζί και επέστρεψα στην καθημερινότητα μου, η χαρά μου που μπορούσα και πάλι να βλέπω τους φίλους μου και να κάνουμε πράγματα μαζί, και οι καλοκαιρινές διακοπές, που φέτος είχαν την τιμητική τους (πράγμα που χρωστάω ξεκάθαρα στις φιλοσοφικές προεκτάσεις του κορωνοϊού!). Και κάπως έτσι , πίστεψα με μια πρόχειρη, προσωπική εκτίμηση ότι αυτό ήταν και το περασαμε.
Όλο αυτό το διαστημα, δεν έχω σταματήσει να φοβάμαι, για τους ανθρώπους μου, για την επιβίωση μου, για το αύριο. Κάπου εδώ, έχω αρχίσει να επεξεργάζομαι το σενάριο οτι τα πράγματα μπορεί και να μην επανέλθουν στο πρίν, ή ότι μπορεί να έχω ξεχάσει πως ήταν το πριν , το ‘κανονικό’. Κάπου εδώ έχω αρχίσει πραγματικά να κουράζομαι.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο ξεκινάω να περπατάω και να είμαι έξω περισσότερο, να συνδέομαι με τους φίλους μου και την οικογένεια μου ουσιαστικότερα και ας είμαστε με πολλούς μακριά, να βλέπω την επιχειρηματική μου δραστηριότητα με άλλη οπτική. Με μικρά βήματα, με αργό ρυθμό, με πολλή σκέψη, με πολλά σκαμπανεβάσματα στη ψυχολογία μου, όπως όλοι. Αλλα σταθερά. Κάτι θα βγει από όλο αυτό.
Ακολουθήστε το Pink.gr στο 
Ακολουθήστε το Pink.gr και στο Instagram
