Παρακάτω ακολουθεί η ιστορία της 28χρονης πλέον Stephanie Varden, η οποία μοιράζεται την ιστορία της ασθένειας της με τις υπόλοιπες γυναίκες θέλοντας να τους δείξει πόσο σημαντική είναι η πρόληψη και οι καθιερωμένες εξετάσεις στον γυναικολό.
«Όταν μαθαίνεις ότι έχεις καρκίνο του τραχήλου το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να ρωτήσεις «γιατί σε εμένα;». Ήμουν ένα καλό άτομο. Δεν είχα κανένα σύμπτωμα και είχα μια μακροχρόνια σχέση. Δεν έμοιαζε πραγματική αυτή η είδηση.
Έξι μήνες πριν κλείσω τα 25 μου χρόνια, τον Οκτώβριο του 2016, είχα πάει στον γυναικολόγα για να κάνω τις εξετάσεις ρουτίνας, όπως κάθε χρόνο. Χωρίς κανένα σύμπτωμα, δεν είχα λόγο να σκεφτώ ότι κάτι δεν πήγαινα καλά με την υγεία μου, όμως ξεκίνησα να ανησυχώ όταν ο γιατρός μου ζήτησε να κάνω κολποσκόπηση, μια εξέταση που αφορά τον τράχηλο. Ο λόγος διότι ο υπέρηχος μου, έδειξε κάποια ασυνήθιστα κύτταρα στην περιοχή. Επιπλέον, μέσα στα αποτέλεσματα των εξετάσεων μου αναγραφόταν ότι έπασχα από τον ιο HPV και τότε σκέφτηκα ότι είναι απλώς ένα μεταδιδόμενο νόσημα, χωρίς να έχω κατά νου τη ζημιά που μπορεί να προκαλέσει.
Τον Ιούνιο έκανα την κολποσκόπηση και λίγες εβδομάδες αργότερα με κάλεσαν στο νοσοκομείο του Λέσιστερ όπου και μου ανακοίνωσαν τα τρομακτικά νέα, ότι δηλαδή πάσχω από καρκίνο του τραχήλου. Μόλις άκουσα τη λέξη καρκίνος πάγωσα και δεν μπορούσα να ακούσω τίποτα άλλο. Εκείνη την ημέρα ήμουν με τον σύντροφο μου και με έβαλε να καλέσω τους γονείς μου και να τους ενημερώσω ότι βρίσκομαι στον πρώτο στάδιο της ασθένειας. Είχα πάθει τεράστιο σοκ και δεν μπορούσα να μιλήσω. Όταν έφυγα από το νοσοκομείο, δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω.
Μου έδωσαν δυο επιλογές για θεραπεία: υστερεκτομή ή τραχηλοτομή και εγώ επέλεξα το δεύτερο, μια μέθοδος με την οποία αφαιρείται ένα μέρος του τραχήλου. Το έκανα γιατί ήθελα να αποκτήσω παιδιά στο μέλλον, όμως επειδή ήμουν μικρή πήρα το ρίσκο της επανεμφάνισης του καρκίνου. Ήμουν 24 και δεν σκεφτόμουν καν τα παιδιά ή να γίνω μητέρα, όμως ήξερα ότι κάποια στιγμή στη ζωή μου θα θελήσω να κάνω τη δική μου οικογένεια.
Πριν το χειρουργείο έκανα χημειοθεραπεία, καθώς όπως με συμβούλευσαν αυτό θα απέτρεπε τον καρκίνο από το να εμφανιστεί ξανά. Δεν είναι πολύ σήνηθες να κάνεις χημειοθεραπεία όταν έχεις καρκίνο του τραχήλου, κανονικά επιβάλλεται η ραδιοθεραπεία, όμως είναι απίστευτα κακή για τον οργανισμό.
Για να προφυλάξω τα μαλλιά μου από την πτώση εξαιτίας των φαρμάκων, φορούσα ένα ειδικό καπέλο με χαμηλή θερμοκρασία, κατά τη διάρκεια αλλά και μετά από τη χημειοθεραπεία. Δυστυχώς όμως η πρακτική αυτή δεν είχε αποτέλεσμα και επίσης πονούσα πολύ, ένιωθα σαν να έχω παγιδευτεί μέσα σε ένα ψυγείο. Δεν το συνιστώ σε κανέναν.
Πέρασα από τρεις γύρους χημειοθεραπείας, τρεις εβδομάδες ο κάθενας και έχασα όλα μου τα μαλλιά. Είχα καταρρεύσει. Μου έδωσαν μια ξανθιά περούκα και δεν έβγαινα από το σπίτι χωρίς αυτήν. Κατά τη διάρκεια των 9 εβδομάδων χημειοθεραπείας ήμουν επίσης παράνυμφος, όμως δεν ένιωθα άνετα λόγω των μαλλιών μου. Δεν ένιωθα άνετα έξω και δεν είχα ενέργεια ούτε να παίξω με την μικρή μου αδερφή, η οποία ήταν 2 ετών τότε.
Ο πατέρας μου ήρθε μαζί μου την ημέρα της τραχηλοτομής, γιατί ήθελα τον πιο ψύχραιμο γονιό μου μαζί και για πρώτη φορά τον είδα να κλαίει. Από τότε είμαστε αχώριστοι.
Επτά ώρες και 5 ράμματα μετά, ξύπνησα. Έμεινα για πέντε ημέρες στο νοσοκομείο και είχα 6 εβδομάδες άδεια από τη δουλειά μου. Την ημέρα που οι γιατροί μου ανακοίνωσαν ότι ο καρκίνος εξαφανίστηκε, στις 28 Νοεμβρίου 2016, ήταν η καλύτερη ημέρα της ζωής μου. Όλα είχε τελειώσει επιτέλους. Ή μάλλον έτσι νόμιζα.
Πέρασαν περισσότερα από τρία χρόνια που ήμουν υγιής, όμως το τεστ που έκανα πέρυσι τον Αύγουστο, έδειξε ότι τα αποτελέσματα δεν ήταν πάλι καλά. Τον Δεκέμβριο έκανα βιοψία για να δω αν πρέπει να κάνω υστερεκτομή. Η ιδανική λύση ήταν να βγάλω τον τράχηλο μου. Χώρισα από τον σύντροφο μου, όμως λίγο αργότερα γνώρισα κάποιον άλλο και πλέον ζούμε μαζί, χωρίς όμως να σκεφτόμαστε ακόμα τα παιδιά. Είμαι 28 ετών και αν όλο αυτό δεν είχε συμβεί, δε θα ήμουν έτοιμη για να γίνω μητέρα για μερικά ακόμα χρόνια.
Ο καρκίνος του τραχήλου με έκανε να οριμάσω γρηγορότερα από τους φίλους μου. Η ζωή μου πλέον έχει επιστρέψει στα φυσιολογικά της, όμως ακόμα υποφέρω από τις επιπτώσεις της χημειοθεραπείας. Κουράζομαι πολύ εύκολα και συχνά έχω κράμπες στα πόδια.
Η συμβουλή μου σε όλους όσους περνούν καρκίνο είναι αντί να κάθονται και να το ψάχνουν στο Google, να διαβάζουν τις ιστορίες ανθρώπων που έχουν επιβιώσει από κάτι αντίστοιχο.
Επίσης δεν μπορώ να μην πω σε όλες τις γυναίκες το πόσο σημαντικό είναι να κάνουν τις εξετάσεις τους στον γυναικολόγο. Εγώ δεν είχα κανένα σύμπτωμα και ανακάλυψα την ασθένεια μου από μια τυπική εξέταση. Ακούγεται κλισέ, όμως η ζωή είναι μικρή. Αυτό που έμαθα είναι να ζω την κάθε ημέρα μου σαν είναι η τελευταία και είμαι πολύ ευγνώμων για αυτό.»
Ακολουθήστε το Pink.gr στο 
Ακολουθήστε το Pink.gr και στο Instagram
