«Δύο άγνωστοι συναντιούνται σε έναν σταθμό τρένου. Δύο ιστορίες απουσίας του άλλου ή του εαυτού τους; Να δούμε ποιος, ποιος, ποιος θα φαγωθεί;» Αυτόν το χειμώνα μια ιδιαίτερη παράσταση ξεκινά στο Θέατρο Βαφείο - Λάκης Κάραλης, η οποία μιλά την εμμονή, για την προσκόλληση, για τη μη πράξη.
Για πράγματα που μας κάνουν να κολλάμε και να μη βλέπουμε τη ζωή όπως την αξίζει. Πράγματα που μας μικραίνουν, αλλά πρέπει να αλλλάξουν.
Λίγες ημέρες πριν την πρεμιέρα της παράστασης, οι πρωταγωνιστές του έργου Κατερίνα Σταθοπούλου και Μιχάλης Ζαχαρίας μιλούν για την εμπειρία τους, το ίδιο το έργο, αλλά και για το αν το συναντούν στην καθημερινή τους ζωή.
Τι είδους στρουθοκάμηλους θα δούμε στη σκηνή του θεάτρου «Βαφείο – Λάκης Κάραλης»;
Κατερίνα Σταθοπούλου:
Δύο πλάσματα δυνατά, μα ηττημένα. Από ποιον όμως; Πλάσματα που ονειρεύονται να πετάξουν, αλλά τα φτερά δεν παίρνουν μπρος, τα έχει «σκουριάσει» ο φόβος.
Μιχάλης Ζαχαρίας:
Υπέροχα πτηνά οι στρουθοκάμηλοι. Εντυπωσιακά και αρχοντικά σε τέτοιο βαθμό, που πραγματικά πιστεύω ότι δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα τα παγώνια η άλλα όμορφα πτηνά. Παρ’ όλα αυτά, ο όρος στρουθοκαμηλίζω, χρησιμοποιείται με αρνητικό πρόσημο. Και για να είμαι ειλικρινής, σε ανθρώπινα μέτρα και σταθμά, τέτοια ζώα θα παρουσιάσουμε στο θέατρο. Ζώα που φοβόυνται να αναλάβουν ένα μεγάλο ποσοστό της ευθύνης για το πρόβλημα που τους αφορά και που αποφεύγουν να δουν “κατάραμφα” λύσεις οι οποίες τα ξεβολεύουν και τα εξελίσσουν. Ένα δεύτερο ελάττωμα σε ανθρώπινα μέτρα πάντα, είναι ότι τα πτηνά αυτά δεν μπορούν να πετάξουν. Τρέχουν γρήγορα όμως. Οι στρουθοκάμηλοι λοιπόν που θα δείτε, είναι δύο πτηνά σε δύο εκδοχές, που αποφεύγουν κάθε πρόβλημα, αναμετρώνται με τον άλλον σε επίπεδο αλληλοσπαραγμού και προβάλουν ναρκισσιστικά το εγώ τους με την πρώτη ευκαιρία.
Μιλήστε μας για το πως βιώνετε τη διαδικασία της πρόβας
Κατερίνα Σταθοπούλου:
Η περίοδος των προβών είναι μια δημιουργική διαδικασία, μια πορεία πάνω στις «ράγιες» του κειμένου. Μέσα από τα σώματα των ηθοποιών παίρνουν ζωή οι χαρακτήρες. Κάθε μέρα είναι μια νέα ανακάλυψη.
Μιχάλης Ζαχαρίας:
Περνάω και ξαναπερνάω ένα ευρύ φάσμα συναισθημάτων και συνθηκών. Αγωνία, φόβο, άγχος, λαχτάρα, χαρά. Προσπαθώ ομως και νομιζω το πετυχαίνω να μην τα σκέφτομαι και να πέφτω με το ράμφος στη δουλειά. Η σκέψη πιστεύω, κρατάει πίσω ένα μεγάλο μέρος από αυτά που μπορέις να προτέινεις και να παράξεις. Στις συγκεκριμένες πρόβες αυτό που μου αρέσει, είναι ότι ανεξάρτητα του πως ξεκινούν, τελειώνουν πάντα, μα πάντα όμως με ένα πλατύ χαμόγελο ικανοποίησης.
Βλέπετε στη καθημερινότητα σας σκηνές από την παράσταση;
Κατερίνα Σταθοπούλου:
Ναι βέβαια. Σαν να είναι η πραγματικότητα διανθισμένη και επηρεασμένη με όσα συμβαίνουν επί σκηνής, μα και με όσα αφηγούνται οι χαρακτήρες, και όχι το ανάποδο. Στο μετρό, στα γραφεία, στις πλατείες, στα σπίτια. Οι στρουθοκάμηλοι και οι ιστορίες τους, είναι πανταχού παρούσες.
Μιχάλης Ζαχαρίας:
Σκηνές δεν μπορώ να πω οτι βλέπω. Η συνθήκη μέσα στην οποία συγκρούονται οι χαρακτήρες, είναι ιδιαίτερη δεν θέλω να αποκαλύψω κάτι παραπάνω. Νοήματα του κειμένου βλέπω πολλά. Και σε μένα. Ανασφάλειες για την προσωπικότητά μας, την εμφάνισή μας, τρόμος απέναντι στον χαρακτήρα του απέναντι, φόβος διεκδίκησης με υγιή μέσα, έλλειψη ψυχραιμίας και φυσικά αποφυγή προβλημάτων, αντιμετώπισης συναισθημάτων και εξέλιξης.
Τι θα βάζατε στη δική σας βαλίτσα;
Κατερίνα Σταθοπούλου:
Τις αναμνήσεις μου. Για να μη μου τις πάρει κανείς.
Μιχάλης Ζαχαρίας:
Αν μιλάμε για βαλίτσα ταξιδίου αλλαγής, αναζήτησης, τέλος πάντων μακράς διάρκειας δεν είμαι σίγουρος. Πιστέυω οτι επειδή σαν άνθρωπος μου φαίνεται ακόμα αδιανόητο να πάρω μια τέτοια απόφαση, αν την άπαιρνα θα ήταν ριζική. Επομένως, μάλλον δεν θα έπαιρνα σχεδόν τίποτα. Από την αρχή όλα.
Πως αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιοί;
Κατερίνα Σταθοπούλου:
Ο καθένας μας - αργά ή γρήγορα – βρίσκει μια γωνιά, που μέσα σ’ αυτή «μπορεί να υπάρχει», που «χωράει καλύτερα». Για μένα, αυτή η «γωνιά», ήταν η σκηνή.
Μιχάλης Ζαχαρίας:
Χμμμμμμμμμμμμ. Νομίζω ότι είναι μια απόφαση σε στάδια. Δεν θεωρώ ότι το αποφάσισα ακόμα. Με γεμίζει, με τριπάρει, μου δίνει δύναμη κ.τ.λ, αλλά θεωρώ ότι ακόμα δοκιμάζομαι και θα δοκιμάζομαι. Υπάρχουν πάρα πολλά βήματα να γίνουν ακόμα για να πω, αν το πω “Ναι έγινα, ναι είμαι ηθοποιός”.
Τα μελλοντικά σας σχέδια;
Κατερίνα Σταθοπούλου:
Να σταματήσω να «κρύβω το κεφάλι μου», να «στρουθοκαμηλίζω», καθώς και να βοηθήσω και τους γύρω μου, να κόψουν αυτή την κακή συνήθεια.
Μιχάλης Ζαχαρίας:
Οι στρουθοκάμηλοι. Εξελίσσονται και θα εξελίσσονται. Τον Μάιο επίσης έχω τη χαρά να συνυπάρχω με φίλους και εξαιρετικούς συνεργάτες, στο Αβυσσαλέο Κτήνος του Τζακ Λόντον, με την ομάδα Nostalghia, σε σκηνοθεσία Γιώργου Σίμωνα, στο θέατρο Rabbithole.
Αγαπημένη φράση από το έργο;
Κατερίνα Σταθοπούλου:
«Δεν προλάβαμε να μεγαλώσουμε, έτσι δεν είναι;»
Μιχάλης Ζαχαρίας:
Δεν μπορώ να πω ότι έχω αγαπημένη. Φράσεις που με προβληματίζουν και με βρίσκουν σύμφωνο πολλές. Μία από αυτές, αδύναμοι άνθρωποι, αδύναμη γενιά.
Ακολουθήστε το Pink.gr στο 
Ακολουθήστε το Pink.gr και στο Instagram
